Author: ദീപു പ്രദീപ്‌

“അമ്പത് ലിറ്റർ സാമ്പാറിന് എന്താ വില?”
“സാമ്പാറിനിപ്പോ…. ങ്ങേ!”
പിന്നെയാണ് എനിക്ക് ബോധം വീണത്, ഒരു ഇനോവേറ്റീവ് മൊബൈൽ ആപ്ലിക്കേഷൻ ഐഡിയയും, അത് വെച്ചൊരു മില്ല്യൻ ഡോളർ ബിസിനസ് പ്ലാനും കയ്യിലുണ്ടെന്ന് പറയുന്ന അവൻ എന്ത് ഉലക്കയ്ക്കാണ് പെട്ടെന്ന് സാമ്പാറിന്റെ അങ്ങാടി നിലവാരം ചോദിച്ച് വോയ്സ് മെസേജ് അയക്കുന്നത്? അതും ഇന്നത്തെ ദിവസം തന്നെ!

ചെക്കൻ എന്റെ കൂട്ടുകാരനാണ്, ജിഷ്ണു. പാലക്കാട് നിന്ന് വരുന്ന തലച്ചോറ് നിറച്ച് ഐഡിയാസുള്ള അവനെയും, പിറവത്ത് നിന്ന് വരുന്ന മടിശീല നിറച്ച് കാശുള്ള ഇൻവസ്റ്ററിനെയും കണക്റ്റ് ചെയ്ത് കൊടുക്കൽ എന്നൊരു പരിപാടി ഞാൻ ഏറ്റെടുത്തിരുന്നു. വെറും പരോപകാരം. പനമ്പിള്ളി നഗറിലെ ഒരു കഫേയിൽ പിറവം ചേട്ടൻ ഉച്ചക്ക് പന്ത്രണ്ട് മണി എന്ന് ടൈം പറഞ്ഞപ്പോൾ, ഞാൻ ജിഷ്ണുവിനോട് പതിനൊന്നുമണി എന്ന് കള്ളം പറഞ്ഞു. അഥവാ ഇനി അവൻ ലേറ്റായാലും മേയ്ക്ക് അപ്പ് ചെയ്യാൻ സമയമുണ്ടല്ലോ… കുഞ്ഞ് ടാക്ടിക്സ്.
സമയം പത്തരയായപ്പോൾ, ജിഷ്ണുവിന്റെ ‘കുറച്ച് ലേറ്റാവും’ എന്ന മെസേജ് കണ്ട് എന്ത് പറ്റിയെന്ന് തിരിച്ച് ചോദിച്ചപ്പോഴാണ്, അവനാ സാമ്പാറിന്റെ വോയ്സ് മെസേജ് അയച്ചത്. സ്വാഭാവികമായും എനിക്ക് ഞെട്ടി അവനെ ഫോൺ വിളിക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ…
“ജിഷ്ണു… നീ എവിടെയാണ്, അയാള് ഇവിടെ എത്താറായി”
“ഞാൻ ഓൺ ദി വേ ആണ്, പക്ഷേ ലേറ്റാവും”
“പിന്നെ നീ എന്തിനാടാ സാമ്പാറിന്റെ വില ഒക്കെ അന്വേഷിക്കുന്നത്?”
“അറിയുമെങ്കിൽ ഒന്ന് പറഞ്ഞതാടാ… പുളിശ്ശേരിയുടെ റേറ്റും വേണം”
അവൻ ഫോൺ വെച്ചു. ‘ശേടാ… ഒരു ബിസിനസ്സ് മീറ്റും സാമ്പാറും പുളിശ്ശേരിയും തമ്മിലെന്ത് ബന്ധം?’
എനിക്ക് മറ്റേത് അടക്കാനായില്ല, ജിജ്ഞാസ.
ഞാൻ ക്യാറ്ററിംഗ് ഒക്കെ നടത്തുന്ന എന്റെ ഫ്രണ്ട് ഉവൈസിനെ വിളിച്ചു. ഇനി അതിന്റെ രണ്ടിന്റെയും വില അറിയാഞ്ഞിട്ട് ജിഷ്ണു ലേറ്റാവണ്ട.
“ഉവൈസേ… അമ്പത് ലിറ്റർ സാമ്പാർ, അമ്പത് ലിറ്റർ പുളിശ്ശേരി”
“എന്നത്തേക്കാ, എവിടെ എത്തിക്കണം?”
അതങ്ങനെ ഒരു ബിസിനസ്മാൻ.
“ഓഡർ അല്ല, അതിന്റെ വില അറിയാനാണ്”
“അങ്ങനെ പുളിശ്ശേരിയും സാമ്പാറും മാത്രമായി വിൽക്കുന്നൊരു പതിവില്ല”
“എന്നാലും ഒരു ഏകദേശ കണക്ക് പറയ്”
“സാമ്പാർ അമ്പത് ലിറ്ററിന് രണ്ടായിരത്തിയഞ്ഞൂറ്, പുളിശ്ശേരിക്ക് രണ്ടായിരവും കൂട്ടിക്കോ”
കട്ട് ടു ജിഷ്ണു,
അവൻ എക്സ്ക്ലമേഷൻ മാർക്കിട്ട് ഒരു ‘അയ്യോ’ എന്നു പറഞ്ഞ് ഫോൺ വെച്ചു.
എനിക്ക് ജിജ്ഞാസ കൂടി. അതും അമ്പത് ലിറ്റർ ജിജ്ഞാസ കൂടിയാണെന്ന് ഓർക്കണം.
ഒരു കറി മൊബൈൽ ഫോണിൽ സ്കാൻ ചെയ്താൽ ആ കറിയിൽ ചേർത്ത ഉപ്പിന്റെയും മുളകിന്റെയും, മസാലയുടെയും, പച്ചക്കറികഷണങ്ങളുടെയും ഒക്കെ ഗ്രാം വെച്ചിട്ടുള്ള കണക്കും, അന്നത്തെ ദിവസത്തെ അതിന്റെയൊക്കെ മാർക്കറ്റ് റേറ്റ് ഫെച്ച് ചെയ്ത് ആ കറിയുടെ ടോട്ടൽ മാനുഫാക്ചറിംഗ് കോസ്റ്റും കാണിക്കുന്ന ഒരു മൊബൈൽ ആപ്പ് ആയിരിക്കുമോ ഇനി അവന്റെ ഐഡിയ?

ഈ ജിഷ്ണു ഒരു പേര് കേൾപ്പിക്കുന്ന ഫുഡ്ഡി ആണ്. ഒരു റെസ്റ്റോറന്റ് തുടങ്ങണം എന്നൊരാഗ്രഹം കരളിനുള്ളിൽ കർപ്പൂര തുളസി പോലെ നട്ടുവളർത്തുന്നുമുണ്ട്. തന്മൂലം കൊണ്ടുതന്നെ, ഏത് റെസ്റ്റോറന്റിൽ കയറിയാലും അവനൊരു പരിപാടിയുണ്ട്. ഭക്ഷണം ഓർഡർ ചെയ്ത ശേഷം പെർമിഷൻ ചോദിച്ച് അവരുടെ കിച്ചണിൽ കയറി ഓരോ ഭക്ഷണവും പാകം ചെയ്യുന്നത് കാണുക, പാചക രീതികളെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ച് മനസ്സിലാക്കുക, അടുപ്പത്തിരിക്കുന്ന ചെമ്പുകൾ ചട്ടുകം വെച്ച് ഇളക്കുക തുടങ്ങിയവയായിരുന്നു അത്.… Read the rest

എസ്.കെ എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു പരിചയക്കാരനുണ്ടെനിക്ക്. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഒരു റെസ്റ്റോറന്റിൽ വെച്ച് യാദൃശ്ചികമായി കണ്ട് സംസാരിക്കുന്നതിനിടെയാണ് നമ്മളുടെ ഒരു കോമൺ ഫ്രണ്ടിന്റെ കല്യാണക്കാര്യം ഓർക്കുന്നത്, ഞങ്ങൾ രണ്ടാൾക്കും ക്ഷണമുണ്ട്. എന്നാ നമുക്ക് ഒപ്പം പോവാമെന്ന് എസ്.കെ. എനിക്കാണെങ്കിൽ ഒരു ഔൺസ് താല്പര്യം പോലുമില്ല അച്ഛങ്ങായിടെ കൂടെ പോവാൻ. വേറൊന്നുമല്ല, എല്ലാർക്കും ഉണ്ടാവുമല്ലോ എവിടെ ചെന്നാലും സൗഹൃദങ്ങളും പരിചയക്കാരും ഉള്ളൊരു കൂട്ടുകാരൻ. എസ്.കെയും അതാണ്‌ ഐറ്റം. കൂടെ എവിടേക്ക് പോയാലും ആളുകൾ ഇയാളോട് വന്നു സംസാരിക്കും, വിശേഷങ്ങൾ തിരക്കും… എസ്‌.കെ ഒരു പ്രഭാവലയത്തിലിങ്ങനെ ആറാടി നിൽക്കും. നമ്മളോ, കസ്തൂരിമാൻ കസീനോയില് പോയ പോലെ ചുറ്റും നോക്കിയും. ആരെങ്കിലും വന്ന് നമ്മളോടൊന്നു സംസാരിച്ചെങ്കിൽ എന്ന് കരുതിപ്പോവുന്ന വല്ലാത്ത മൊമെന്റ്സ്. ശരിക്കും ഇതിനൊക്കെയാണ് ഒരു മൊബൈൽ ആപ്പ് വേണ്ടത്, വല്ല ഇവന്റിനും പോയിട്ട് ആരും മിണ്ടാനില്ലാതെ പോസ്റ്റായിനിൽക്കുന്ന രണ്ടുപേരെ തമ്മിൽ കണക്റ്റ് ചെയ്യാൻ.

പക്ഷെ ഞാറാഴ്ച എനിക്ക് എസ്‌.കെയുടെ കാറിൽ ഒരുമിച്ച് ആ കല്യാണത്തിന് പോവേണ്ടി വന്നു. മൊത്തത്തില് വൻ സെറ്റ് അപ്പ്. പത്ത് ഐറ്റം വെൽക്കം ഡ്രിങ്ക്സും, അമ്പത് ഐറ്റം ഫുഡും, ബക്കലാവയും ലുകൈമത്തും മുട്ടമാലയുമുള്ള സ്നാക്സ് കൗണ്ടറും, കുതിരവണ്ടിയിലെ കപ്പിൾ എൻട്രിയും, സിൽവർ ക്രിസ്റ്റൽ പാസേജ് ഒക്കെയുള്ള പ്രീമിയം ഡിക്കോറും, ലൈവ് വയലിൻ ബിജിഎമ്മും, ഇൻസ്റ്റാഗ്രാം ഇൻഫ്ലുവൻസേഴ്സിന്റെയും ഫുഡ് വ്ലോഗ്ഗെഴ്സിന്റെയും കവറേജും ഒക്കെയടങ്ങിയ ഒരു ഗ്രാന്റ് വെഡിങ്. എന്റെ ഭാഗ്യത്തിന് അത് എസ്‌.കെയുടെ ടെറിട്ടറിക്ക് പുറത്തുള്ള ഒരു സ്ഥലമായതുകൊണ്ട് പരിചയക്കാരുടെ എണ്ണവും വലുപ്പവും കൊണ്ട് എസ്.കെ ക്ക് ഷോ ഇറക്കാൻ പറ്റിയില്ല. മൂപ്പർക്കിനി ഫോൺ വിളിച്ച് വല്ലവരെയും വിളിച്ച് വരുത്താതെ നോ രക്ഷ, നോ പ്രഭാവലയം.

ഫുഡ് കൗണ്ടറിൽ ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് ഭക്ഷണം വാങ്ങിക്കാൻ ലൈനിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ആണ് ഞാൻ ആ ഇവന്റ് മാനേജ്‌മെന്റ് കമ്പനിയുടെ ലോഗോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. അടിച്ചു മോനെ! എന്റെ കൂടെ പഠിച്ച കൂട്ടുകാരൻ ഉവൈസിന്റെ സ്വന്തം സ്ഥാപനമാണ് അത്.
“ഇതെന്റെ ഫ്രണ്ടിന്റെ കമ്പനിയാ”
“ആണോ, കൊള്ളാം… എല്ലാം നന്നായി ഓർഗനൈസ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്” എന്ന് എസ്‌.കെ.
എനിക്കങ്ങോട്ട് പൂത്തില്ലേ… ഉവൈസിനെ കൊണ്ട് ഇങ്ങനൊരു പ്രയോജനമുണ്ടാവുമെന്ന് വിചാരിച്ചതല്ല.
മുന്നോട്ട് നീങ്ങിയപ്പോൾ ആദ്യത്തെ ഡിഷ്‌ വിളമ്പിതരുന്ന കാറ്ററിങ്ങ് പയ്യനോട് ഞാൻ എസ്.കെ കേൾക്കെ മെയിനാവാൻ വേണ്ടി ചോദിച്ചു,
“ഉവൈസ് ഇല്ലേ?”
അവനുണ്ട് അപ്പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന മറ്റൊരു സ്റ്റാഫിന്റെ ചെവിയിൽ എന്തോ ചോദിക്കുന്നു. എന്നോട് മറുപടി പറഞ്ഞത് രണ്ടാമനാണ്,
“ഉണ്ടായിരുന്നു സാർ, തീർന്നുപോയതാ“
നടുപ്പേജ് കീറി!
‘ഗസ്റ്റ് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഒരു ഐറ്റവും ഇല്ലെന്ന് പറയരുത്, ഇപ്പൊ തീർന്നുപോയതേ ഉള്ളൂ’ ന്ന് പറയണം ന്ന് ഉവൈസ് തന്നെ ശട്ടം കെട്ടിയതാവാനാണ് സാധ്യത.
എനിക്ക് ഭക്ഷണം പ്ളേറ്റിലെത്തുന്നതിന് മുമ്പേ തന്നെ വയറു നിറഞ്ഞു.
തികച്ചും മാന്യനായ എസ്‌.കെ ആ സമയം എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയിട്ടുണ്ടാവും എന്നു ഞാൻ കരുതുന്നില്ല (ഞാൻ അങ്ങോട്ട് നോക്കിയാലല്ലേ അത് കാണാൻ പറ്റൂ) പക്ഷെ മടക്കയാത്ര കഴിഞ്ഞ് കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി ഞാൻ യാത്ര പറയുമ്പോ എസ്.കെന്റെ മുഖത്തൊരു പ്രത്യേക സൈസ് ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നതായി തോന്നി. തോന്നലാവും.

കാർ മുന്നോട്ടെടുത്ത ഉടനെ ഞാൻ ഉവൈസിനെ വിളിച്ചു,
“അളിയാ… നീ ജോലിക്ക് എടുക്കുന്നവർ ഓണറിന്റെ പേര് പഠിച്ചിരിക്കണം എന്നൊന്നും ഞാൻ പറയില്ല, പക്ഷെ ഒരു പേര് കേട്ടാൽ അത് മനുഷ്യന്റെ ആണോ, പലഹാരത്തിന്റെ ആണോ ന്ന് മനസ്സിലാവുന്നവരായാ നന്നായിരിക്കും“
അവന്റെ അടുത്ത് നിന്ന് ഒറ്റ മറുപടിയെ വരാനുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ…
”ഓക്കേ ഡാ, വല്ല ഇവന്റും ഉണ്ടെങ്കിൽ പറയ്“
ഇനി ഇതിലും വലിയ എന്ത് ഇവന്റ്!… Read the rest

ഇത് വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന നിങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ ആർക്കെങ്കിലും, നിങ്ങള് പഠിച്ചിരുന്ന കോളേജ് ഒരു പിറന്നാൾ സമ്മാനം നൽകിയതിന്റെ ക്രെഡിറ്റ് അവകാശപ്പെടാൻ ഉണ്ടോ? കുറ്റിപ്പുറം എം.ഇ.എസ് കോളേജ് ഓഫ് എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് (സിൻസ് 1994) ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസിലെ ഒരാൾക്ക് കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്.

ഹാപ്പി ഡേയ്സ് റിലീസായ കൊല്ലം, 2007. ഞങ്ങളുടെ കോളേജ് ജീവിതാരംഭം…
മെയിൻ ഹോസ്റ്റൽ ഫുൾ ആവുമ്പോ കോളേജ് ഗേറ്റിന്റെ നേരെ ഓപ്പോസിറ്റ് ഉള്ള എസ്.കെ.സി.എൽ ലായിരുന്നു ഫസ്റ്റ് ഇയർ സ്റ്റുഡന്റ്സിനെ താമസിപ്പിച്ചിരുന്നത്. കോളേജ് വാടകയ്ക്ക് എടുത്ത ബിൽഡിങ്ങിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന കോളേജിന്റെ തന്നെ ഒരു ചെറിയ ഹോസ്റ്റൽ. ഫസ്റ്റ് ഇയേഴ്‌സ് മാത്രമേയുള്ളൂ എന്നത് കൊണ്ട് SKCL കാർക്ക് കുറച്ച് പ്രിവിലേജ് ഒക്കെയുണ്ടായിരുന്നു. അവര് മാത്രമുള്ളൊരു ലോകം… റാഗിങ്ങ് പേടിക്കണ്ട, ഫസ്റ്റ് ഇയർ തൊട്ട് ആർമാദം! അവിടെയാണ് ഇവന്റ് നടക്കുന്നത്, നമ്മുടെ ബർത്ത് ഡേ ബോയുടെ ബർത്ത് ഡേ. ക്ലാസിലെ എന്നല്ല, 2007-11 ബാച്ചിലെ തന്നെ ആദ്യത്തെ പിറന്നാൾ. കുക്കുടന്റെയും നൈസിന്റെയും നേതൃത്വത്തിൽ ഹോസ്റ്റലിൽ നല്ലൊരു പിറന്നാൾ പണി പ്ലാൻ ചെയ്യുന്നുണ്ട് എന്ന് ബർത്ത് ഡേ ബോയ്ക്ക് ഇന്റലിജൻസ് റിപ്പോർട്ട് കിട്ടി. ആ ഒരു ദിവസത്തേക്ക് മെയിൻ ഹോസ്റ്റലിലെ വല്ല റൂമിലും പോയി അഭയം പ്രാപിക്കാം എന്ന് വെച്ചാൽ അവിടെ റാഗിംഗ് കൊടുമ്പിരി കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. കതിന പൊട്ടുന്നത് കണ്ട് പേടിച്ചിട്ട് കമ്പക്കെട്ട് നടക്കുന്നിടത്തേക്ക് ചെന്ന അവസ്ഥയാവും.

ആഘോഷ കമ്മിറ്റി എല്ലാ റൂമുകളിലും കയറി ബക്കറ്റ് പിരിവ് ആരംഭിച്ചു. ഏയ് കാശൊന്നുമല്ല, കയ്യിലുള്ള എന്തെങ്കിലും ആ ബക്കറ്റിലേക്ക് ഒഴിച്ചാൽ മാത്രം മതി. അധികം വൈകാതെ രണ്ട് ബക്കറ്റ് നിറഞ്ഞു… ഉപ്പും മുളകും കോഴിമുട്ടയും, സോപ്പും വിമ്മും ഡെറ്റോളും, വെളിച്ചെണ്ണയും ആവുലോസ് പൊടിയും ബാത്ത്റൂം ക്ളീനറും അടക്കമുള്ള ഒരു വിശേഷപ്പെട്ട കൂട്ട്. ഒന്ന് മുക്കിയെടുത്താൽ അടുത്ത പിറന്നാളിന് വരെ അതിന്റെ നറുമണം നിൽക്കും. രാത്രി പതിനൊന്നര മണിയോടെ ബോയ് നെ പിടിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു കസേരയിൽ കെട്ടിയിട്ട് കൃത്യം പന്ത്രണ്ട് മണിയാവുമ്പോ ബക്കറ്റ് തലയിലൂടെ ഒഴിക്കാനായിരുന്നു പ്ലാൻ. പക്ഷേ കെട്ടിയിടൽ നടന്നില്ല, അറ്റാക്ക് പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്ന അവൻ കുതറിയോടി ബാത്ത്റൂമിൽ കയറി വാതില് കുറ്റിയിട്ടു. പുറത്ത് വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്ന ബക്കറ്റിലെ മണം അടിച്ചിട്ട് തന്നെ അവന് ഓക്കാനം വന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു, അവൻ അകത്തുനിന്നും അരുതേ അരുതേയെന്ന കെഞ്ചി പറഞ്ഞു… ആരോട് പറയാൻ, ആര് കേൾക്കാൻ.

പക്ഷേ പന്ത്രണ്ട് മണി ആവാറായിട്ടും ബർത്ത് ഡേ ബോയിനെ പുറത്തിറക്കാൻ മറ്റു ബോയ്സിന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഒടുവിൽ ബാത്ത്റൂമിന്റെ ഫാൾസ് സീലിംഗ് വലിച്ചൂരി അതിലൂടെ ബക്കറ്റ് അങ്ങ് കമിഴ്ത്തി. ഒരു നിമിഷത്തെ നിശബ്ദത, പിന്നെ ഒരു അലർച്ചയോടെ അവൻ വാതിൽ തുറന്നു. ബാലയ്യ സിനിമകളിൽ ബാലയ്യയുടെ ഇൻട്രോ പോലെ പുറത്തേക്കൊരു വരവ്! വില്ലന്മാർ ഭയന്ന് മുറിയ്ക്ക് പുറത്തേക്കോടി. ബാത്ത്റൂമിന് അടുത്ത് നിറച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്ന രണ്ടാമത്തെ ബക്കറ്റും എടുത്ത് അവൻ ഓടിയവരുടെ പിറകെ ചെന്ന് ഒറ്റ വീശി ഒഴിക്കൽ! 
അതാ, മഞ്ഞലയിൽ മുങ്ങി തോർത്തി നിൽക്കുന്നു, ഹോസ്റ്റൽ വാർഡൻ അടക്കം രണ്ട് അസിസ്റ്റന്റ് പ്രൊഫസർമാർ (വിത്ത് എം.ടെക്)! പിറന്നാളാഘോഷ കമ്മിറ്റി അപ്പോഴേക്കും ഓടി ഒരു റൂമിൽ കയറിയിരുന്നു. സാറന്മാർക്ക് സാരമായിട്ട് തന്നെ കിട്ടി, ഒച്ചപ്പാടും ബഹളവും കേട്ട് കേറി വന്നതിന് നല്ലൊരു ക്ഷാമബത്ത.… Read the rest

കൊച്ചിയിലേക്കുള്ള ഇന്നലത്തെ കാർ യാത്ര. അതിരാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും ഭക്ഷണവും കഴിച്ചിറങ്ങി. പണിതീർന്ന ആറുവരിപാതയിൽ ഹോണ്ട സിറ്റി ചാവക്കാട് വരെ ചിരിച്ചിട്ട് പോന്നു… പണിനടക്കുന്ന ബാക്കി ദൂരം കരഞ്ഞും. നാട്ടിക പാലം എത്തിയപ്പോഴേക്ക് ചെറിയൊരു പ്രശ്നം… കാറിനല്ല, എനിക്ക്. ടോയ്ലറ്റിൽ പോണം!
കൊടുങ്ങല്ലൂർ എത്തും മുമ്പ് ലെഫ്റ്റ് സൈഡിൽ കണ്ട ഒരു ഹോട്ടലിൽ ഞാൻ കാർ സൈഡാക്കി. നേരെ ടോയ്ലറ്റിൽ കേറിയ ഉടനെയുണ്ട് വാതിലിൽ ഒരു മുട്ടൽ. ‘ആർക്കാടാ ഇത്രയ്ക്ക് ധൃതി’, ഞാൻ മൈൻഡ് ചെയ്തില്ല.
വീണ്ടും ശക്തിയായി തട്ടുന്നു. പിന്നൊരു ചോദ്യവും, “മലപ്പുറത്ത് നിന്ന് വന്ന ആളാണോ?”
വരുന്നത് എടപ്പാളിൽ നിന്നാണെങ്കിലും ജില്ല മലപ്പുറം ആണല്ലോ. ഞാൻ അതെയെന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
“എന്നാ പുറത്തിറങ്ങ്, പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങ്!”
ഇതെന്ത് കൂത്ത്! മലപ്പുറംകാർക്കെന്താ ഇവിടെ ടോയ്ലറ്റിൽ പൊക്കൂടെ?
സ്ഥലം ചോദിച്ചിട്ട് ടോയ്ലറ്റിൽ നിന്ന് ഇറക്കിവിടുന്നു, ലോകത്ത് കേട്ടുകേൾവി പോലുമില്ലാത്ത സംഭവം. ഞാൻ ഇറങ്ങില്ല. വൈ ഷുഡ് ഐ?
ഒരു മിനുട്ട് കഴിഞ്ഞില്ല വീണ്ടും മുട്ട്.
ഏതവനാടാ ഇവൻ. ഒരു മനുഷ്യന്റെ പ്രാഥമിക ആവശ്യങ്ങൾ തടയുക മാത്രമല്ല ചെയ്യുന്നത്, ഒരു ജില്ലയെ മുഴുവൻ മഴയത്ത് നിർത്തുകയാണ്.
“ഇയാള് ഇറങ്ങിയില്ലേ?”
“ഇറങ്ങി, ഇത് വേറെ ആളാ” ഞാനൊരു നമ്പറിട്ടു.
“ആ.. ഓക്കേ”
മണ്ടൻ.
ആ കയ്യും ശബ്ദവും വാതിൽക്കലിൽ നിന്ന് പോയി.

ഞാൻ കാര്യങ്ങളെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങി. ചായ പറയും മുൻപ് ആദ്യം തിരക്കിയത് ആ കതകിൽ തട്ടിയവനെയാണ്. എന്നിട്ട് മതി ഇവിടുന്നിനി ചായ കുടിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന് തീരുമാനിക്കാൻ. എന്റെ ജില്ലാ സ്പിരിറ്റ് ഉണർന്നു! അവിടെ ഉള്ളതൊക്കെ അന്യസംസ്ഥാന തൊഴിലാളികൾ, കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്ന മുതലാളി ആണെങ്കിൽ ടോയ്ലെറ്റിൽ വന്നു തട്ടാൻ പോയിട്ട് കാശ് വാങ്ങിക്കാൻ വരെ ഉണർവ്വും ഉത്സാഹമിലാത്ത ഒരു ചെങ്ങായി.
‘എന്നാലും ആരായിരിക്കും ആ മലപ്പുറം ജില്ലാ വിരോധി’ എന്ന ചിന്തയോടെ ഞാൻ ടോയ്ലറ്റ് ച്ഛെ, ചായ ഓർഡർ ചെയ്തു ആലോചിച്ചിരുന്നു.
ചായേടെ ഛായ പോലുമില്ലാത്ത ആ ചായ കുടിച്ച് പകുതിയായപ്പോഴാണ് ഒരുത്തൻ ഹോട്ടലിന്റെ പിറകുവശത്ത് നിന്നും ഗോൾഡ് ഫ്ലേക് കിംഗ്സിന്റെ മണവും കൊണ്ട് വരുന്നത്. ഹോട്ടൽ മുറ്റത്തേക്ക് നോക്കി വെപ്രാളത്തോടെ കൗണ്ടറിലെ ചേട്ടനോട് ഒരു ചോദ്യം
“ആ കെഎസ്ആർട്ടിസി പോയോ?”
അപ്പോഴാണ് ആ ഹോട്ടലിന് മുൻപിൽ ഞാൻ വണ്ടി പാർക്ക് ചെയ്യുമ്പോൾ, തൊട്ടടുത്ത് ഒരു മലപ്പുറം-തിരുവനന്തപുരം സൂപ്പർ ഫാസ്റ്റിനെ കണ്ടത് എനിക്കോർമ്മ വന്നത്. വാതിലിൽ തട്ടിയത് അതിലെ കണ്ടക്ടർ ആണെന്നുള്ള എന്ന തിരിച്ചറിവും പിന്നാലെതന്നെ വന്നു.
ഞാൻ മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റു.
അവനോട് മലപ്പുറത്ത് എവിടെയാ വീട് എന്ന് ചോദിക്കണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു, നടന്നില്ല. പിന്നൊരിക്കലാവാം… ഭൂമി ഉരുണ്ടതാണല്ലോ.

650 സിസി എഞ്ചിൻ കൊണ്ട് പുതുമഴയ്ക്ക് പാറ്റ പൊടിയുന്നത് പോലെ വണ്ടികളിറക്കുന്ന റോയൽ എൻഫീൽഡ് കഴിഞ്ഞ നവംബറിലാണ് ബെയർ 650 പുറത്തിറക്കുന്നത്. രാജ്യത്ത് ഒരു പുതിയ മോട്ടോർസൈക്കിൾ ഇറങ്ങിയാ…. ‘പ്രായശ്ചിത കർമ്മം നടത്തി, കുഭം കൊണ്ടുചെന്ന് മാടംപള്ളി തെക്കിനിയിൽ സ്ഥാപിച്ച്, വാതില് രക്ഷാ തകിടിട്ട് ബന്ധിക്കും വരെ എനിക്കൊരു സ്വസ്ഥതയില്ലാ’ എന്നു പറയുന്ന പോലെ… വണ്ടിയുടെ റിവ്യൂ വീഡിയോസ് മുഴുവനിരുന്നു കണ്ട്, ടെസ്റ്റ് ഡ്രൈവ് നടത്തി, അത് സ്വന്തമാക്കുന്നത് സ്വപ്നവും കണ്ട്, ടീം ബി.എച്ച്.പി ഒഫീഷ്യൽ റിവ്യൂ പേജിൽ നാല് വിലയിരുത്തലുകൾ പോസ്റ്റ് ചെയ്യും വരെ എനിക്കുമൊരു സ്വസ്ഥത ഇല്ലാ.

യൂട്യൂബിൽ, പവർ ഡ്രിഫ്റ്റിന്റെ വീഡിയോയിൽ തുടങ്ങി പിന്നെ ഓട്ടോകാർ, ഫൈസൽ ഖാൻ, സാഗർ ഷെൽദേകർ, സ്‌ട്രെൽ, അരുൺ എന്നും നാൻ, ബൈജു എൻ നായർ, ക്ലച്ച്ലെസ് തുടങ്ങി എന്റെ സ്ഥിരം കുറ്റികളായ എല്ലാ ഓട്ടോ ജേർണലിസ്റ്റുകളുടെ റിവ്യൂ വീഡിയോകളും ഇരുന്ന് കണ്ടു. കരടി കൊള്ളാം, പുട്ട് പോലെ കയറിപോവുന്ന മത്താപ്പ് സാധനം!

നവംബറിൽ തന്നെ ഇടപ്പള്ളി ഒബ്രോൺ മാളിൽ വെച്ച് യാദൃശ്ചികമായി വണ്ടിയുടെ ഒരു ഡെമോ കണ്ടു…. ചന്ദനക്കുറിയും തുളസിക്കതിരും വെച്ച് പണ്ട് പഴേ ക്രഷ് അമ്പലത്തീന്ന് നടന്നു വന്ന പോലെ! എനിക്കങ്ങു ബോധിച്ചു, ഇന്ററസ്റ്റ് രേഖപ്പെടുത്തി.
കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് നാട്ടിൽ, എടപ്പാൾ ഷോറൂമിൽ വണ്ടി എത്തിയപ്പോഴും ഒന്ന് പോയി കണ്ടു. കാഴ്ച നമ്പർ റ്റു വിലും അന്തരംഗത്തിൽ അനുരാഗം അഞ്ചാംപനിപോലെ നിൽക്കുന്നു.
എന്തൂസിയാസത്തോടെ എന്റെ അടുത്തേക്കൊടിവന്ന സെയിൽസ് എക്‌സിക്യൂടീവിനോട്‌ വണ്ടിയെക്കുറിച്ച് അയാൾക്കറിയാവുന്നതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ ഡീറ്റയിൽസ് അങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞ് ചടപ്പിച്ചു. ആഹാ, മന്തി കഴിച്ചിട്ട് സെവനപ്പ് കുടിച്ച ഒരു സുഖം. ടെസ്റ്റ് ഡ്രൈവ് വണ്ടി അവൈലബിൾ ആയിട്ടില്ല. ‘ശരി, തരാവുമ്പൊ വിളിക്കൂ’ എന്നു പറഞ്ഞ് ഞാനെന്റെ നമ്പറും കൊടുത്തിട്ട് പോന്നു.

രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു കോൾ,
“ഇത് റോയൽ എൻഫീൽസ് ഷോറൂമിൽ നിന്നാണ്, സർ ഒരു ബെയർ 650 എൻക്വയറി നടത്തിയിരുന്നില്ലേ, ടെസ്റ്റ്‌ ഡ്രൈവ് വണ്ടി റെഡി ആയിട്ടുണ്ട്”
കാത്തിരുന്ന സുദിനം. പിന്നെ വിജയ് പടങ്ങളിലെ രണ്ട് ഡയലോഗ് ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾ തമ്മിലുണ്ടായത്,
“ഐ ആം കമിങ്ങ്”
“ഐ ആം വെയിറ്റിങ്ങ്”

വീട്ടിൽ നിന്ന് എടപ്പാൾ റോയൽ എൻഫീൽഡ് ഷോറൂമിലേക്ക് പത്തു മിനുറ്റ് കൊണ്ടെത്തും, ഞാൻ ഒൻപതിലെത്തി.
“ബെയർ 650 ടെസ്റ്റ്‌ ഡ്രൈവ് വണ്ടി എത്തിയിട്ടില്ലല്ലോ”
“എനിക്ക് ഇവിടെ നിന്നൊരു കോൾ വന്നല്ലോ”
“ഏത് നമ്പറിൽ നിന്നാണ് സർ വിളിച്ചത്?”
എന്റെ സെക്കൻ്ററി ഫോണിലേക്കാണ് കോൾ വന്നത്, കഷ്ടകാലത്തിന് ആ ഫോൺ വീട്ടിൽ വെച്ചിട്ടാണ് ഞാൻ പോന്നതും. “സാരമില്ല, ഞാൻ പിന്നെ വരാം”
‘ക്ഷമ വേണം, സമയമെടുക്കും’ എന്നാണല്ലോ ‘ഖൽബിലെ ഉക്രൈൻ’ എന്ന കവിതയിൽ വ്ലാദിമിർ പുടിൻ വരെ എഴുതിയിട്ടുള്ളത്.

രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ടെസ്റ്റ് ഡ്രൈവ് വണ്ടി വന്നെന്നും പറഞ്ഞു വീണ്ടുമൊരു കോൾ. വരാമെന്നു പറഞ്ഞ് ഫോൺ വെച്ച് കുളിച്ചൊരുങ്ങി ഷോറൂമിൽ ചെന്നപ്പൊ വണ്ടി വന്നിട്ടില്ലെന്ന്! എന്റെ എഞ്ചിൻ ചൂടായി,
ഞാൻ നല്ല നാല് ആട്ട് ആട്ടി. ഷോറൂമിൽ ഉള്ളവര് മുഴുവൻ എന്നെ വിളിച്ച ആ നമ്പറുകാരനെ കണ്ടെത്താൻ പരക്കം പാഞ്ഞു.… Read the rest

മാങ്ങ, മൂവാണ്ടനും മല്ലികയും നീലവും കോട്ടൂർകോണവും ഒന്നുമല്ല…. ജാപനീസ് മാങ്ങ. ജാപനീസ് മാങ്ങ എന്നു വായിച്ചപ്പോൾ പഴുത്തതായിരിക്കുമോ എന്നു നിങ്ങളിലാരെങ്കിലും മനസ്സിലാലോചിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, പോയി…. നിങ്ങൾ മറ്റേ വൈബിലാണ്, തന്ത. പെരിയോർകളെ, തായ്കളേ…. ഇത് അനിമേഷൻ സീരീസാണ്.

ജെൻ സി ജെൻ ആൽഫ വൈബ് പിടിക്കാൻ ഞാൻ കുറച്ചായി ശ്രമിക്കുന്നു, കൃത്യമായിട്ട് പറഞ്ഞാൽ നര വന്നു തുടങ്ങിയശേഷം. ബി.ടി.എസ് അടക്കമുള്ള കെ-പോപ്പുകൾ കേട്ടു, ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല, കൊറിയൻ ഫാഷൻ ചേരുന്നില്ല. മൈൻക്രാഫ്റ്റും ഫോർട്ട്‌നൈറ്റും ഇരുന്ന് കളിക്കാൻ സമയമില്ല. Skibidi Toilet മൂന്ന് എപ്പിസോഡ് കണ്ടു, ജംഗിൾ ബുക്ക് മിസ് ചെയ്തു. അങ്ങനെയാണ് അനിമേ/മാങ്ങ എന്ന ഗ്രാഫിക് നോവലുകളിലേക്ക് ഫോക്കസ് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചത്. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും വായന ആണല്ലോ, തകർക്കും!
കഴിഞ്ഞ ആമസോൺ ഗ്രേറ്റ് ഇന്ത്യൻ ഫെസ്റ്റിവലിൽ ‘Spy x Family‘ എന്നൊരു ഹിറ്റ്‌ മാങ്ങ കോമിക് വാങ്ങിച്ചു. ഇടയ്ക്ക് ലോ കോളിറ്റി ഫേക്ക് കിട്ടാറുള്ളത് കൊണ്ട് ആമസോണിൽ അങ്ങനെ പുസ്തകങ്ങൾ വാങ്ങിക്കാറില്ല. പക്ഷെ പെട്ടെന്ന് പൂക്കി ആവേണ്ടത് നമ്മടെ ആവശ്യം ആണല്ലോ… 599 രൂപയുടെ മാങ്ങയ്ക്ക് ഓർഡർ പോയി.

അടുത്ത എറണാംകുളം യാത്ര കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു വീടെത്തിയപ്പോൾ സാധനം എത്തിയിരുന്നു. ഉടനെ പുസ്തകം കയ്യിൽപിടിച്ച് ഒരു ഏസ്തറ്റിക് ഫോട്ടോയെടുത്ത് ഒരു ഇൻസ്റ്റഗ്രാം സ്റ്റോറിയും ഇട്ടു, ‘Tasting my first Manga’. വൗ, പൊടിപാറിയ പൂക്കി! വായിച്ചുതീർത്തിട്ട് ഇഷ്ടപെട്ടാലും, ഇഷ്ടപ്പെടാതെ പകുതിക്ക് നിർത്തിയാലും ഇടാനുള്ള സ്റ്റാറ്റസ് നേരത്തെത്തന്നെ കണ്ടുവെച്ചിരുന്നു, ‘This book is bussin, no cap’ (ജെൻ സി ലിംഗോ).

സ്റ്റാറ്റസിന് പത്ത് ജെൻ സി/ജെൻ ആൽഫ കിഡ്സിന്റെ റിയാക്ഷൻ കൂടി വന്നതാടെ ആവേശമായി, Slay! അപ്പൊ തന്നെ വായന തുടങ്ങി. പക്ഷെ മറിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ എന്തോ ഒരു വശപിശക്… അതെ, ഇന്റക്സ് പേജുണ്ട് പുസ്തകത്തിന്റെ അവസാനം കിടക്കുന്നു. ക‌ളൈമാക്സ് പുസ്തകത്തിന്റെ തുടക്കത്തിലും. പച്ച ഫേക്ക്!! ആമസോൺ വീണ്ടും ചാമ്പി. ഏതോ ലോക്കൽ പ്രസ്സിൽ ഫോട്ടോസ്റ്റാറ്റ് എടുത്ത് ഒട്ടിച്ച് വെച്ചതായിരിക്കണം, ഫ്രോഡ്കൾക്കിടയിലും ബോധമില്ലാത്തവരുണ്ടെന്നു മനസ്സിലായി. ആമസോൺ ആപ്പ് തുറന്ന് ഓർഡർ റിട്ടേൺ കൊടുത്ത് ഞാനെന്റെ ദേഷ്യം തീർത്തു.

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് കൊറിയൻ ജാപനീസ് അനിമേ സീരീസുകളുടെ കടുത്ത ആരാധകനായ മാമന്റെ മോൻ (ജെൻ സി) വീട്ടിലേക്ക് വന്നത്. അവനോടു കാര്യം മുഴുവൻ പറഞ്ഞ് ആമസോൺ സെല്ലറിനെ നാല് ചീത്തയും പറഞ്ഞപ്പോ അവനുണ്ട് ഉറക്കെയൊരു ചിരി.
“എന്റെ ദീപുവേട്ടാ… മാങ്ങാ സീരീസ് പിറകിൽ നിന്ന് മുന്നോട്ടാണ് വായിക്കേണ്ടത്.”
ഇതെവിടുത്തെ ഏർപ്പാടാണ്. എൽ.കെ.ജി മുതൽ വായിക്കുന്നത് മുന്നിൽ നിന്ന് പിന്നോട്ടാണ്. ഇനി ഈ ജപ്പാനീസുകാർക്കും കൊറിയക്കാർക്കും വേണ്ടി നമ്മൾ അതും മാറ്റണോ, സുകൃതക്ഷയം!
അവൻ ചിരി നിർത്തുന്നില്ല… എന്റെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്ന ഏസ്തെറ്റിക്സൊക്കെ എങ്ങോട്ടോ പോയി. Skrrt, I‘m out! അമ്മേ, എവിടെ എന്റെ ബാലഭൂമി?

നമ്മൾ മില്ലേനിയൽസ് പ്രായമായി, തന്ത വൈബ് ആയി എന്നൊക്കെ തിരിച്ചറിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞാൽ, ജെൻ ആൽഫ ജെൻ സി വൈബ്സ് പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കാതെ അടങ്ങിയൊതുങ്ങി ഇരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്. അല്ലെങ്കിൽ ഇമ്മാതിരി അബദ്ധങ്ങള് പറ്റി നമ്മള് അവരുടെമുന്നിൽ Cheugy ആയിപ്പോവും.
അല്ലേലും നമുക്ക് താലോലിക്കാൻ എന്തൊക്കെ സന്തോഷങ്ങളുണ്ട്… ബാലരമ, ബാലഭൂമി, ശക്തിമാൻ, ശക്തിമരുന്ന്, കപീഷ്, കാട്ടിലെ കണ്ണൻ, WWE, വാക്മാൻ, ഡിജിറ്റൽ ഡയറി…

എഞ്ചിനീയറിംഗ് കഴിഞ്ഞ് കോഴിക്കോട് ക്യാഡ്-ക്യാം-പ്രൈമവേറ കോഴ്സ് ചെയ്യുന്ന കാലം. രാവിലെ കുറ്റിപ്പുറത്ത് നിന്ന് കണ്ണൂർ പാസഞ്ചറിന് കേറും, വൈകുന്നേരം ഇന്റർസിറ്റിക്ക് മടങ്ങും. അതിനിടയിൽ പാരഗണും, റഹ്മത്തും, കലന്തനും, അമ്മ മെസ്സും, പിള്ളൈ സ്നാക്‌സും, സാഗറും, ടോപ്‌ഫോമും… ക്രൗണും, കോർണേഷനും, കൈരളിയും, അപ്സരയും…. പരമസുഖം.
നാട്ടിലെ ഫ്രണ്ട് സർക്കിളിൽ നിന്ന് എല്ലാവരെയും വെട്ടിച്ച് ആദ്യം കല്യാണം കഴിച്ചത് ഡോൾബി ഗിരീഷായിരുന്നു അതിലിപ്പോൾ ഡോൾബി ദുഃഖിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അന്ന് നല്ല സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു. ആ സന്തോഷ നിമിഷങ്ങളുടെ ഇടയ്ക്കാണ് ഡോൾബി എനിക്കും അച്ചുവിനും അവന്റെ കൂടെ ഖത്തറിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു കോഴിക്കോട്ടുകാരൻ സ്റ്റജിലിനെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത്.
“എന്താ ജോലി?”
“എനിക്കീ കടത്തിന്റെ പരിപാടിയാണ്”
വെറൈറ്റി.
ഞാനും അച്ചുവും തമ്മിൽ അടക്കിപ്പിടിച്ച് സംസാരിച്ചു,
“എന്ത് കടത്തായിരിക്കും?”
“സ്വർണ്ണമായിരിക്കും, അല്ലാതെ തോണിയും കൊണ്ടുള്ള കടത്ത് വള്ളം പരിപാടി ഒക്കെ എന്നേ അന്യം നിന്നതാണല്ലോ….”
“ശരിയാ.”
പുഷ്പ റൈസും റൂളുമൊന്നും അന്ന് റിലീസാവത്തത് കൊണ്ട് രക്തചന്ദന കടത്തൊന്നും ഞങ്ങൾ ചിന്തിച്ചതേയില്ല. ഡോളർ കടത്ത് ചർച്ചകൾ മാധ്യമങ്ങൾ തുടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്തതുകൊണ്ട് അതും ആലോചിച്ചില്ല.
സ്വർണ്ണം തന്നെ, ഉറപ്പിച്ചു.
സ്റ്റജിലിന്റെ കയ്യിലുള്ള രണ്ട് മോതിരവും കഴുത്തിലെ രണ്ടുപവനും ഞങ്ങളുടെ നിഗമനം അരക്കിട്ടുറപ്പിച്ചു. കല്യാണത്തിരക്കിനിടയിൽ കൂടുത്തലങ്ങോട്ടു സംസാരിക്കാനൊന്നും പറ്റിയില്ലെങ്കിലും ഞങ്ങള് ഫ്രണ്ട്സ് എല്ലാവരും ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ കേറിയപ്പോൾ ഫോണിൽ ഫോട്ടോ എടുത്ത് തന്നതൊക്കെ അയാളായിരുന്നു. എന്തൊരു എളിമയുള്ള കടത്തുകാരൻ

അന്ന് രാത്രിയുണ്ട്, ‘എടാ നീ നാളെ കോഴിക്കോട് പോവുന്നില്ലേ?’ എന്ന് ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ഡോൾബിയുടെ ഫോൺ കോൾ. സ്റ്റജിൽ അവന്റെ ഒരു ബാഗ് ഡോൾബിയുടെ വീട്ടിൽ മറന്നുവെച്ചിരുന്നു. ഒരു ജോഡി ഡ്രസ് മാത്രമേയുള്ളൂ… പക്ഷേ കോഴിക്കോട് എത്തിക്കണം. രാവിലെ ഡോൾബിയുടെ വീട്ടിൽ പോയി ബാഗെടുത്ത് അത് കോഴിക്കോട് സ്റ്റജിലിനെ ഏൽപ്പിക്കാം എന്ന മിഷൻ ഞാൻ ഏറ്റെടുത്തു. ഉടനെ വന്നു സ്റ്റജിലിന്റെ ഫോൺ… അതൊരു തുടക്കമായിരുന്നു. ഞാൻ മറക്കാതിരിക്കാൻ പിന്നെ ആളുടെ വക ആ രാത്രിയും പിറ്റേന്ന് രാവിലെയുമൊക്കെയായി ഒരു ലോഡ് കോളുകൾ, റിമൈന്റർ മെസേജുകൾ.നമ്മളൊക്കെ സ്വർണ്ണം മറന്നു വെച്ചാൽ പോലും ഇങ്ങനെ കിടന്നു വിളിക്കില്ല.

രാവിലെ ഡോൾബിയുടെ അടുത്ത് നിന്നും ഞാൻ ആ ബാഗ് കൈപ്പറ്റി. ഡെല്ലിന്റെ ലാപ്‌ടോപ്പിന്റെ കൂടെ ഫ്രീ കിട്ടുന്ന ഒരു കറുത്ത ബാഗ്. വലിയ കനമൊന്നും ഇല്ല. ഉച്ചയ്ക്ക് ക്യാഡ് സെന്ററിൽ വന്ന് ബാഗ് വാങ്ങിച്ചോളാം എന്നായിരുന്നു സ്റ്റജിൽ പറഞ്ഞിരുന്നത്. മെസേജുകൾ വീണ്ടും വന്നു… സ്റ്റേഷൻ എത്തിയോ, ട്രെയിൻ വന്നോ, ബാഗ് മടിയിൽ തന്നെ ഇല്ലേ? സാധാരണ ഇങ്ങനെയുള്ള ഓവറാക്കൽ റിമെയ്ന്ററുകൾ വന്നാലേ ഉറപ്പാണ്, അത് കൊണ്ടുപോവുന്നവൻ എവിടെയെങ്കിലും ബാഗ് മറന്നുവെക്കുമെന്ന്… പക്ഷേ ഇവിടെ ഞാനായത് കൊണ്ട് സൂക്ഷിച്ച് കൊണ്ടുപോയി.

ലൈറ്റ് വിന്റസ്, സ്റ്റേബിൾ അറ്റ്മോസ്ഫിയർ… പിന്നാലെ രണ്ടാം റെയിൽവേ ഗെയിറ്റ് മുറിച്ചുകടക്കുന്ന ആൾക്കാരുടെ ക്ലിയറൻസും കൂടി കിട്ടിയപ്പോൾ തീവണ്ടി കോഴിക്കോട് റെയിൽവെസ്റ്റേഷൻ റൺവേയിൽ ലാന്റ് ചെയ്തു. ചെറിയ ബട്ടർ ലാന്റിങ്. എത്തിച്ചേർന്ന വിവരം സ്റ്റജിലിന് മെസേജ് അയച്ച് അറിയിപ്പിച്ചശേഷം, വണ്ടി നിർത്തിയ നാലാം നമ്പർ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ നിന്ന് ഞാൻ മേൽപ്പാലം മുറിച്ച് നടന്ന് ഒന്നിലെത്തി. ദേ, സൽക്കാര ഹോട്ടൽ എന്നെ നോക്കി എന്തോ പറയുന്നു.… Read the rest

സ്വർണ്ണമടങ്ങിയ ബാഗ് മറന്നു വെച്ചത് തിരിച്ചുകൊടുത്ത് മാതൃകയാവുന്ന ഡ്രൈവർമാർ എന്നും എന്നെ സംബന്ധിച്ച് ഹീറോസാണ്. എന്നെങ്കിലും ആരെങ്കിലും അതേപോലെ വല്ലതും എന്റെ വണ്ടിയിലും മറന്നുവെക്കണേ എന്ന് ഞാനാഗ്രഹിക്കാറുമുണ്ട്. ഒരിക്കൽ ഒരു ഫ്രണ്ട് എന്റെ വണ്ടിയിൽ ഒരു ദുബായ് ഡ്യൂട്ടി ഫ്രീ ടെ കവർ മറന്നു വെച്ചു. മാതൃകയാവാൻ മുട്ടിയ ഞാനാ ഫോറിൻ കവർ കണ്ടപാട് അവനെ വിളിച്ച് കാര്യം പറഞ്ഞു.
“ആ.. അത് റോഡിൽ കളയാൻ വേണ്ടി എടുത്ത കുറച്ച് കുറച്ച് വേസ്റ്റാ… ഇനിയിപ്പൊ അതും കൊണ്ട് ഇവിടെ വരെ ഡ്രൈവ് ചെയ്ത് ബുദ്ധിമുട്ടണ്ട, നീ തന്നെ എവിടെയെങ്കിലും കളഞ്ഞോ”എന്ന് കേട്ടപ്പോൾ ലവന് പ്രകൃതിയോട് ആണോ എന്നോടാണോ വിരോധം എന്ന് തോന്നിപ്പോയിട്ടുണ്ട്.

കഴിഞ്ഞ മാസം കൊച്ചിയിൽ വന്നപ്പോൾ കടവന്ത്രയിലുള്ള ഒരു കാർ വാഷിൽ പോയി വണ്ടി ഒന്ന് വാട്ടർ സർവീസ് ചെയ്തു. അവിടുന്നിറങ്ങി ഡ്രൈവ് ചെയ്യുമ്പോൾ എതിരെ വരുന്ന വണ്ടിക്കാരിൽ ചിലർ എന്റെ ബോണറ്റിലേക്ക് നോക്കി എന്തോ ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നു. ഭാഷ ആംഗ്യം ആയതുകൊണ്ട് ഞാൻ വണ്ടി നിർത്തി നോക്കിയപ്പോൾ അതാ, ബോണറ്റിൽ ഉണക്കാനിട്ടിരിക്കുന്ന അവരുടെ മൈക്രോ ഫൈബർ ക്ലോത്ത്. ഞാൻ അതെടുത്ത് എന്റെ ഡിക്കിയിയിലിട്ടു. സർവീസ് സെന്ററിൽ നിന്ന് കുറച്ച് ദൂരം പോന്നത് കൊണ്ടും, അത്യാവശ്യമായി ഒരു മീറ്റിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ടും, ആ വസ്തു പിന്നീട് തിരിച്ചു കൊടുക്കാമെന്നാണ് ഞാൻ തീരുമാനിച്ചത്.

പിന്നെ നോക്കിയപ്പോൾ സാധനം നല്ല മൈക്രോ ഫൈബർ ആണ്, ഷൈൻ എക്സ് പ്രോ… ആയിരം രൂപയോളം ഉണ്ട് ആമസോണിൽ. സ്വർണ്ണമല്ലെങ്കിലും വിലയുണ്ട്… പോയി എന്നുറപ്പിച്ച ഒരു സാധനം ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ തിരിച്ചുകിട്ടുമ്പോൾ ആരായാലും ഒന്ന് ഹാപ്പിയാവും. ഇനി ചിലപ്പോ ഇതാണവരുടെ രാശി തുണി എങ്കിലോ… അത് പോയ ശേഷം സർവീസ് സെന്റർ നഷ്ടത്തിലേക്ക് കൂപ്പു കുത്തികൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഞാനതുമായി മടങ്ങി വരുന്നതെങ്കിലോ… ‘ലക്കി മൈക്രോഫൈബർ തിരിച്ചുകൊടുത്ത് തിരക്കഥാകൃത്ത് മാതൃകയായി’.

അതിനുശേഷം രണ്ടുമൂന്നു തവണ കൊച്ചിയിൽ പോയെങ്കിലും കടവന്ത്ര ഭാഗത്ത് പോവേണ്ടി വന്നിരുന്നില്ല. ഇപ്രാവശ്യം പോയപ്പോഴായിരുന്നു ആ സുദിനം.
ഓണർ സ്ഥാപനത്തിന്റെ മുറ്റത്ത് തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ ദിവസം നാട്ടിൽ നിന്ന് വാട്ടർ സർവീസ് ചെയ്തതുകൊണ്ട് എന്റെ വണ്ടി നല്ല വൃത്തിയുള്ള കോലത്തിലായിരുന്നു. ‘ഈ വണ്ടി എന്തിനാണ് കാർ വാഷിംഗ് സെന്ററിലേക്ക്’ എന്ന അർഥത്തിൽ അയാൾ നോക്കി. ഞാൻ വണ്ടിയിൽ നിന്നറങ്ങി ‘പെരുവണ്ണാപുരത്തിലെ വിശേഷങ്ങൾ’ ക്ലെയ്‌മാക്‌സിലെ ലാലേട്ടനെ പോലെ കാറിൽ കൈവെച്ച് നിന്നു.
“ഈ വണ്ടി മനസ്സിലായോ?”
അയാൾ ഒന്നാലോചിച്ചു.
“അന്ന് പോളിഷ് ചെയുമ്പോ വാച്ച് കൊണ്ട് സ്‌ക്രാച്ച് ആയ ഹോണ്ടാ സിറ്റി….?”
അല്ല
“ഇന്റീരിയർ ക്ലീൻ ചെയ്യുമ്പോൾ പണിക്കാരന്റെ വായിലെ മുറുക്കാൻ വീണ് സീറ്റ് കേടുവന്ന ഹോണ്ടാ സിറ്റി?”
‘എന്തുവാടെ ഇത്’
കൂടുതൽ വല്ലാത്തൊരു കഥകൾ പറയിപ്പിക്കണ്ട എന്ന് കരുതി ഞാൻ എന്റെ ആഗമനോദ്ദേശ്യം വെളിപ്പെടുത്തി. ഇങ്ങനെയൊരു കസ്റ്റമർ ആൾടെ കരിയറിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു, സന്തോഷം കൊണ്ട് പുള്ളിയുടെ കണ്ണിലൊക്കെ വെള്ളം വന്നു. അലകനെല്ലൂർ കാളയുടെ മുന്നിൽ പിണ്ണാക്കും ചെമ്പ് വെച്ച പോലെ.
ദാറ്റ് മെയ്ഡ് മൈ ഡേ!
അയാളെയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് വണ്ടിയുടെ പിറകിലേക്ക് വന്ന് ഞാൻ മാജിക്കുകാരൻ പെട്ടി തുറക്കുന്ന പോലെ ഡിക്കി തുറന്ന് കാണിച്ചപ്പോൾ, സാധനമില്ല!… Read the rest

എഴുതുന്നതൊക്കെ സ്ഥിരമായി വായിച്ചിട്ട് പലരും എന്നോട് ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്, എങ്ങനെ ആണ് ഈ വക്ക് പൊട്ടിയ കഥാപാത്രങ്ങളൊക്കെ കൃത്യമായി നിന്റെ അടുത്ത് തന്നെ വരുന്നതെന്ന്. ഞാനും അത് ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ അടുത്ത് അതിനൊരു ഉത്തരം ഷെവർലെ ക്രൂസ് വിളിച്ചു വന്നു, ഓട്ടോമാറ്റിക്.

എറണാകുളത്തേക്കൊരു ഉച്ച യാത്ര. അന്നും ഇന്നും എന്നും ഒരിടത്തും നേരത്തെ എത്തുന്ന ശീലം ഇല്ല, ഒന്നുകിൽ ലേറ്റ്, അല്ലെങ്കിലും ലേറ്റ്. ഏത് യാത്രയും അവസാന നിമിഷമേ ഞാൻ പുറപ്പെടൂ. അങ്ങനെ മൂന്നു മണിയുടെ മീറ്റിങ്ങിനു പന്ത്രണ്ടു മണിക്ക് ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും എന്റെ ഹോണ്ട സിറ്റി സ്റ്റാർട്ടാക്കി, മാന്വൽ.

പെരുമ്പിലാവിലെത്തും മുൻപ് കല്ലുമ്പുറമെത്തിയപ്പോൾ റോഡിലുണ്ട് ഫയർ ഫോഴ്‌സും നാട്ടുകാരും കൂടി ഒരു മഴ മരം മുറിക്കുന്നു. വെട്ടിയിട്ട മരത്തിന് ഇരുവശത്തുമായി അങ്ങോട്ടേക്കും ഇങ്ങോട്ടേക്കുമുള്ള ട്രാഫിക് ബ്ലോക്ക്! കാത്തു നിന്നാൽ സമയം പോവുമെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ ഞാൻ ബുദ്ധിപരമായി കാർ നേരെ വലത്തേക്കുള്ള റോഡിലേക്ക് കയറ്റി.
അല്ലെങ്കിലും ഇമ്മാതിരി ക്ണാപ്പ് ഐഡിയാസൊക്കെ ഒ ട്ടി പി യേക്കാൾ വേഗത്തിൽ വരുമല്ലോ. സമയം നഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൂടാ… ഒന്ന് ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞാലും കൊരട്ടിക്കരയിലോ അക്കികാവിലോ ചെന്ന് ഹൈവേയിലേക്ക് കേറാൻ പറ്റും എന്നെനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ദിക്ക് തിരിച്ചറിയുന്നതിലും ഭൂമിശാസ്ത്രം തിട്ടപ്പെടുത്തുന്നതിലും ഞാൻ പണ്ടേ മിടുക്കനാണ്.
ഇത് കണ്ടതും എന്നെപോലെ ധൃതിയുള്ള മൂന്നാലു കാറുകൾ എന്റെ പിറകിൽ കൂടി. റീൽസ് ഇടാതെ നാല് ഫോളോവേഴ്സ്!

ഇട റോഡിൽ കുറച്ച് മുന്നോട്ട് പോയപ്പോൾ തന്നെ എന്റെ ജിപിഎസ് അടിച്ചുപോയി. ദിക്കുമില്ല ഭൂമിശാസ്ത്രവുമില്ല, മിടു മിടുക്കൻ!
ഇപ്പൊ ഗൂഗിൾ മാപ്പ് ഇട്ടു നോക്കിയാൽ തിരിച്ചു പോയി മരം ചാടി കടന്നു പോവാനായിരിക്കും പറയുക. ആ സമയത്താണ് എനിക്ക് അവിടെ വീടുള്ള ഒരു കൂട്ടുകാരനെ ഓർമ്മ വന്നത്. സന്തുട്ടൻ, കല്ലുമ്പുറം വില്ലേജിന്റെ അന്ദോളനവും കുന്നംകുളം താലൂക്കിന്റെ ദോളനവുമായ സന്തുട്ടൻ. മൂത്ത മൂന്ന് പെൺകുട്ടികൾക്ക് ശേഷം അവൻ ജനിച്ചപ്പോ അവന്റെ അച്ഛൻ സന്തുഷ്ടനായത്രേ, അങ്ങനെയിട്ട പേരാണ് സന്തുട്ടൻ.

ഫോണെടുത്ത് അവനെ വഴി ചോദിക്കാൻ വിളിച്ചു. അപ്പോഴുണ്ട് വേറെ ട്വിസ്റ്റ്‌,
“നീ ഇതുവഴിയാണ് പോവുന്നതെങ്കിൽ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വാടാ”
“പിന്നെ ഒരു ദിവസം വരാടാ…”
“ഒരാൾക്ക് തരാനുള്ള ചോറ് ഒക്കെ എന്റെ വീട്ടിലുണ്ട്”
മറ്റേ മൂവ്!
“ഇല്ലെടാ… കൊച്ചിയിൽ എത്തണം, കുറച്ച് അർജന്റാണ്”
“ശെ… രി”
രണ്ടക്ഷരം മാത്രമേ ആ മറുപടിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എങ്കിലും ആ ശരിയുടെ പിറകിൽ രണ്ടായിരം അർഥങ്ങൾ മറഞ്ഞിരിപ്പുള്ളതായി അവനെ അറിയുന്ന ആർക്കും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റും.
വീട്ടിൽ സ്ഥിരമായി പാല് കൊടുക്കുന്ന ചേട്ടൻ അടുത്ത വീട്ടിൽ കൂടി പാല് കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ വരെ പൊസസീവ് അടിച്ച മുതലാണ്. ഇനി ഈ പേരും പറഞ്ഞ് എന്നോട് ആറുമാസം മിണ്ടാതിരിക്കും. ഞാൻ ഒന്ന് കാക്കുലേറ്റ് ചെയ്തു നോക്കി, ഇപ്പൊ കൂടിയ മരം മുറിയുടെ പത്തുമിനിറ്റിന്റെ കൂടെ സന്തുട്ടനൊരു പത്തുമിനുറ്റ്, ഇരുപത് മിനുറ്റ് വൈകലൊക്കെ ഒരു വൈകലാണോ?

വലത്തോട്ട് രണ്ടും ഇടത്തോട്ട് ഒന്നും തിരിവുകൾ തിരിഞ്ഞ് അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മാത്രമായുള്ള മണ്ണ് റോഡിൽ കേറി മുറ്റത്ത് എത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. എന്റെ പിറകിൽ ആ നാല് വണ്ടികൾ, ഓ മൈ ഫോളോവേഴ്സ്!… Read the rest

ഗ്ലാസ് ഫാക്ടറി ലേ ഔട്ടിലെ കാട്ടിലേക്ക് വിക്റ്ററിനെ ക്ഷണിച്ചവർ ഒരു ഇന്റർനാഷണൽ സ്പൈ ഏജൻസിയിൽ ഉള്ളവരായിരുന്നു.

ഏകാക്ഷരയുടെ വരവിനു പിറകിലെ ദുരൂഹതയായിരുന്നു അവരുടെ ലക്ഷ്യം. വർഷങ്ങൾ നീണ്ട അന്വേഷണങ്ങൾക്കിടയിൽ അവർ ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു ഏകാക്ഷരയെ നേരിട്ട് കണ്ട ഒരാളെ കണ്ടെത്തുന്നത്. വിക്റ്റർ ആ സംഘടനയിൽ ജോയിൻ ചെയ്തു… അവരുടെ അത്യന്തം രഹസ്യാത്മകമായ, കടുപ്പമേറിയ എല്ലാ നിബന്ധനകളെയും അംഗീകരിച്ച്…

ഞങ്ങൾ ഇരുന്നിരുന്ന ആ മുറിയുടെ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് വിക്റ്റർ നടന്നു…

പോക്കറ്റിൽ നിന്നെടുത്ത ഒരു ക്യൂബൻ സിഗാർ, ഗിലറ്റീൻ കൊണ്ട് ചോപ് ചെയ്ത ശേഷം തീ കൊടുത്തു.

“ഇതിലേക്ക് മാറിയോ?”

ചിരിച്ചുകൊണ്ട് വിക്റ്റർ പറഞ്ഞത് ആൽഫ്രെഡ് ടെന്നിസൺന്റെ ഒരു വരിയാണ്.

‘I am a part of all that I have met.’

അവൻ ആ രഹസ്യ സംഘടനയെകുറിച്ച് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി…

“ലോകത്ത് പലയിടത്തും സാമൂഹികമായും സംസ്കാരികമായും രാഷ്ട്രീയമായും നടന്ന പല സംഭവങ്ങളിലും ഈ ഏജൻസിക്ക് പങ്കുണ്ട്, ഇവിടെ കേരളത്തിലും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ചില ഹൈ പ്രൊഫൈൽ ക്ലയ്ന്റസിന്റെ തീരുമാനങ്ങൾക്ക് വേണ്ട ഇടപെടലുകൾ നടത്തുകയായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ജോലി. നിങ്ങളൊക്കെ കരുതുന്നത് പോലെ ഈ ലോകം അതിന്റെ പാട്ടിനു മുന്നോട്ട് പോകുന്നതല്ല… ഇങ്ങനെ ചിലരാണ് ലോകവും മനുഷ്യരും എന്തു ചെയ്യണമെന്നും, എങ്ങനെയാവണം എന്നൊക്കെ തീരുമാനിക്കുന്നത്.

നമ്മളീ കണ്മുന്നിൽ കാണുന്ന സത്യങ്ങളെല്ലാം കുറെ അസത്യങ്ങളുടെ റിഫ്ളക്ഷനാണ്…”

വിക്റ്റർ അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോൾ, ചില നിഗൂഢതകൾ നിഗൂഢതകളായിത്തന്നെ തുടരുന്നതാണ് നല്ലതെന്നു എനിക്ക് തോന്നി.

“പത്തുവർഷമായിരുന്നു എന്റെ കോണ്ട്രാക്റ്റ്… കഴിഞ്ഞ വർഷം അതവസാനിച്ചപ്പോൾ റിന്യൂ ചെയ്യാതെ ഞാൻ ഇറങ്ങി. സാധാരണ പുറത്ത് വന്നാലും നമ്മൾ അവരുടെ ക്ളോസ് സർവയ്ലൻസിലായിരിക്കും, ഞാൻ പക്ഷെ ഗോസ്റ്റ് ചെയ്തു. ആർക്കും പിടി കൊടുക്കാതെ  സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. വേറൊന്നിനുമല്ല, എന്റെയുള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു ട്രാവലറിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തണമായിരുന്നു എനിക്ക്…  സംഘടനയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ എന്നെ കൊണ്ട് എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടായിരിക്കണം… അതായിരിക്കാം അവർ നീ വഴി എന്നിലേക്ക് എത്താൻ ശ്രമിച്ചത്.

“ചിലപ്പോൾ ഏകാക്ഷരയുടെ കേസ് തന്നെ ആണെങ്കിലോ…?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ആവാം… ആവാതിരിക്കാം, ഞാൻ എന്തായാലും അവർക്ക് മുന്നിലേക്ക് പോവുകയാണ്, അതിനു മുമ്പായി നിന്നെ ഒന്ന് കാണണമെന്നും സംസാരിക്കണമെന്നും തോന്നി, ഇനി ഈ കളത്തിലും കളിയിലും നീ ഉണ്ടാവില്ല”

വിക്റ്റർ പറഞ്ഞു നിർത്തി. കുറെ ഒക്കെ ഭാരം ഒഴിഞ്ഞതുപോലെ തോന്നി എനിക്ക്.

എന്നെ തിരിച്ചു ബസ് കയറ്റി വിടാൻ വേണ്ടി മാനന്തവാടിയിലേക്കുള്ള കാർ യാത്രയിലാണു വിക്റ്റർ തന്റെ അന്വേഷണത്തെ പറ്റി പറയുന്നത്…

“ഈജിപ്ഷ്യൻ ട്രഷറർ ഹണ്ടേഴ്സ് രണ്ടുപേരും വയനാടൻ കാടുകളിൽ എത്തിയത് നിധി തേടിയിട്ടായിരുന്നില്ല എന്ന് ഞാൻ കണ്ടുപിടിച്ചു… നിധിയേക്കാൾ വിലപിടിപ്പുള്ള ഒരു മനുഷ്യനെ തേടി ആയിരുന്നു!

പക്ഷെ ഇടയ്ക്ക് വെച്ച് അവരുടെ മിഷനിൽ എന്തോ തെറ്റ് പറ്റി, അപ്പുറത്തുള്ളവർ കളിച്ചതാവാനും മതി, കളിച്ചത് സമയം കൊണ്ടായിരുന്നു… TIME!

ഞാൻ കണ്ടെത്തുന്ന വിവരങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുക എന്നതല്ലാതെ ഓർഗനൈസേഷൻ കണ്ടെത്തിയ വിവരങ്ങൾ ഞാനുമായി ഷെയർ ചെയ്യുന്ന ഒരു രീതി അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

എന്റെ അന്വേഷണം എട്ടുമാസം പിന്നിട്ടപ്പോൾ മുകളിൽ നിന്നും വന്ന ഒരു എമർജൻസി മെസേജിൽ എല്ലാം സ്റ്റോപ്പ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു.”… Read the rest