Category: കുഞ്ഞ്യേ കഥകള്‍

ഉർവശി തിയേറ്റർസ് ഉറുമീസ് തമ്പാൻ ആയ പോലെ നിങ്ങളുടെ ഫോൺ നമ്പർ എവിടെയെങ്കിലും വേറെയാരുടെയെങ്കിലും പേരിൽ കിടക്കുന്നുണ്ടോ?
എന്റെ ബിഎസ്എൻഎൽ നമ്പറിന് ആ അനുഗ്രഹം കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. പല പല നമ്പറുകളിൽ നിന്ന് വിളി വരും,
“ഹലോ, കഞ്ഞിപ്പുര കോഴി ഫാം അല്ലേ?”
.
.
.
.
തെറ്റിയത് തെറ്റി, എന്നാ കുറച്ച് ലൗകികമായ ഒരു തെറ്റലായിരുന്നെങ്കിൽ പോട്ടേന്ന് ന്ന് വെക്കായിരുന്നു…

ഇപ്പൊ ഞാൻ സഹികെട്ട് റിയാക്ട് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങീട്ടുണ്ട്,
‘ഇന്നത്തെ വിലയെന്താ?’ ന്ന് വിളിച്ചു ചോദിക്കുമ്പൊ,
‘ഇന്ന്, ബൈ വൺ ഗെറ്റ് വൺ ഓഫറുണ്ട്, ഒരു മിനി ലോറി വിളിച്ച് പോന്നോ’ ന്നൊക്കെ പറയും.
ജസ്റ്റ് ഉണ്ണ്യേട്ടൻ തിങ്ങ്സ്!

അല്ല പിന്നെ, ദേഷ്യം വരൂലേ….
ഒരുദിവസം ഉറക്കപ്പിച്ചിൽ കിടക്കുമ്പോൾ ഒരുത്തൻ വിളിച്ച്
“കോഴിയുണ്ടോ?” ന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ
പെട്ടെന്നറിയാതെ,
“കോഴിയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്, പറഞ്ഞോളൂ….” ന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞശേഷം തുടങ്ങിയതാണ്.

“ഹലോ…… ലഗൂണുണ്ടോ?”
“ഇല്ല ബലൂണുണ്ട്.”
വ്വാവ്! പ്രാസമൊപ്പിച്ച പഞ്ച്!
കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലായിരുന്നു,
“അത് മന്തി കട്ട് ചെയ്ത് കിട്ടോ?”
ഷാവോലിൻ ടെമ്പിളിൽ പോയിട്ട് നട തുറക്കുന്നതെപ്പഴാ ന്ന് ചോദിക്കുന്ന ടീംസിന്റെ അടുത്തൊന്നും ചില തിങ്ങ്സ് വർക്കാവില്ല.

Deepu Pradeep

Continue reading

ആദ്യ പ്രേമവും ആദ്യ പെണ്ണുകാണലും പോലെതന്നെയാണ് ആദ്യത്തെ ഉദ്ഘാടനവും. അംനീഷ്യം വന്നാലും അഞ്ചാം പനി വന്നാലും നമ്മളത് മറക്കില്ല.
നാട്ടിലെ ക്ലബ്ബിന്റെ ഓണം പെരുന്നാൾ ആഘോഷമായിരുന്നു
ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ഉദ്ഘാടനം ചെയ്‌തത്. വേറൊന്നുമല്ല, നാരങ്ങ സ്പൂണ് റേസ്, കസേരകളി, ചാക്ക് റേസ് മുതലായ മത്സരങ്ങളും അത് കഴിഞ്ഞ് നാട്ടിലെ കുട്ടികളുടെ കലാസന്ധ്യയും ഉള്ളൊരു കൊച്ചു പ്രോഗ്രാം. പക്ഷെ ഏത് ഒരു പരിപാടിയും വിജയിക്കുന്നത് ഉദ്ഘാടകന്റെ ആ ഒരു കൈപുണ്യത്തിലാണല്ലോ….

സോഷ്യൽ മീഡിയ യുഗത്തിൽ നാട്ടിൻപുറത്തെ ഇത്തരം കൂട്ടായ്മകളും അവസരങ്ങളും കുട്ടികൾക്ക് ഒരുപാട് ഗുണം ചെയ്യും, ഒരു സദസ്സിനെ പേടിയില്ലാതെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ അവരെ പ്രാപ്തരാക്കും തുടങ്ങിയ ക്ലാസിക് പോയന്റസാണ് ഉദ്ഘാടന പ്രസംഗത്തിൽ വെച്ചുകാച്ചാൻ ഞാൻ എടുത്ത് വെച്ചിരുന്നത്.
സ്റ്റേജിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു ആദ്യത്തെ ട്വിസ്റ്റ്. ഞാൻ പറയാൻ വെച്ചത് അതേപോലെ സ്വാഗത പ്രാസംഗികൻ പറഞ്ഞു. ‘ഇങ്ങള് ടെലിപതിയാ?’
താലികെട്ടാൻ നിൽക്കുമ്പോ മാലയുടെ കൊളുത്തുപൊട്ടിയ അവസ്ഥ!

ഞാൻ ആ അഞ്ചാം മിനിറ്റിൽ അവിടെയിരുന്ന്, പ്രസംഗിക്കാനുള്ള വേറെ പോയന്റസ് ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു… അപ്പോഴുണ്ട് കുടു കുടു കുടു കുടു കുടു കുടു നൊരു സൗണ്ട്.
‘എന്റെ കോണ്സൻട്രേഷൻ പോണ്.’ എന്തിന്റെ ഒച്ചയാണ് എന്നറിയാനായി ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. സ്വാഗത പ്രസംഗികൻ പരിപാടിയുടെ നോട്ടീസ് പിന്നിൽ കെട്ടിയ വലത്തേ കയ്യിലാണ് പിടിച്ചിരിക്കുന്നത്. ആ നോട്ടീസ് കിടന്നു വിറയ്ക്കുന്ന സൗണ്ടാണ് അത്.
ഏത്, നമ്മൾക്ക് സ്റ്റേജ് ഫിയർ പാടില്ലാന്നു പ്രസംഗിക്കുന്ന അതേ മുതലിന്റെ തന്നെ….

“മത്താപ്പൂവേ മുത്തുപൊഴിച്ചാട്ടെ….”
കലാ സന്ധ്യ തുടങ്ങിയതാണ്. ഉദ്ഘാടനവും പ്രസംഗവുമൊക്കെ ഞാൻ ഒരുകണക്കിന് ഒപ്പിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ രാത്രിയായിട്ടും ഉദ്ഘാടകൻ സദസ്സ് വിട്ടുപോയിട്ടില്ലായിരുന്നു… മതിലിൽ ചാരി നിന്ന് സംഘാടകർക്കും കൂട്ടുകാർക്കും ഒപ്പം നിന്ന് പരിപാടി കാണുന്നു, ഹോ… എവിടെകിട്ടും ഇങ്ങനെയൊരു ഉദ്ഘാടകനെ!
ആദ്യത്തെ ഉദ്ഘാടനം എത്രകണ്ട് വിജയമാവും എന്നറിയുനുള്ള ഉദ്ദേശമായിയുന്നു എന്റെ ആ നിൽപ്പിന് പിന്നിൽ.

പാട്ടും നൃത്തവും കൊഴുക്കുന്നു, പുതിയ കുറെ പേർ വന്ന് പേരു കൊടുക്കുന്നു, പരിപാടി അവതരിപ്പിക്കുന്നു, കാണികൾ കൂടുന്നു. സംഘാടകര് പോലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത വിജയം.
ഒക്കെ ഉദ്ഘാടകന്റെ ആ ഒരു കൈപുണ്യം!
സത്യം പറയാലോ, എനിക്ക് എന്നെ കൊണ്ടുതന്നെ രണ്ടു ഉദ്ഘാടനങ്ങൾ ചെയ്യിപ്പിക്കാൻ അപ്പൊ തോന്നി.

അപ്പൊ ദാ വരുന്നു രണ്ടാമത്തെ ട്വിസ്റ്റ്,
പരമ ഫിറ്റായ ഒരാൾ മൈക്കുമായി സ്റ്റേജിൽ…. പാട്ടുപാടാൻ!
താലിമാലയുടെ കൊളുത്ത് ശരിയാക്കി എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ മുണ്ടഴിഞ്ഞ അവസ്ഥ!
കുഴ കുഴഞ്ഞ നാക്കും കൊണ്ടയാൾ പറഞ്ഞു, “ഇവിടെ ഇങ്ങനൊരു പരിപാടി നടക്കുന്നതൊന്നും എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു…. ഇതുവഴി പോയപ്പോ ദാസനാണ് എന്നെ ഒരു പാട്ട് പാടാൻ വേണ്ടി നിർബന്ധിച്ചത്”
മുഖ്യ സംഘാടകർ റാഫിയും ഇസഹാഖും ഒക്കെ കൂടി ഓടിചെന്നു…
“ഏത് ദാസനാടാ നിർബന്ധിച്ചത്?”
അവസാനം മനസ്സിലായി ഒരു ദാസനുമല്ല,
അത് കള്ളുംപുറത്തുള്ള അയാളുടെ തന്നെ മൾട്ടിപ്പിൾ പേഴ്സനാലിറ്റി ആയിരുന്നെന്ന്.
ഫുള്ള്‌ ടെൻഷൻ. സംഗതി കയ്യീന്ന് പോവുകയാണെന്ന് മനസ്സിലായപ്പോൾ അഭ്യുദയകാംഷികളായ ചില നാട്ടുകാർ ഇടപെട്ടു,
“ക്ലബ്ബിന്റെ സെക്രട്ടറി എവിടെ?”
“അവൻ കുറ്റിപ്പുറത്തേക്ക് ഷവർമ്മ കഴിക്കാൻ പോയി”
“ഈ നേരത്തോ?”
“അവന് ടെൻഷൻ കേറിയാ അപ്പൊ എന്തെങ്കിലും തിന്നണത്രേ”

പാട്ടുകാരൻ മുണ്ടുടുത്ത അരയിൽ നിന്നും ഒരു കവർ പുറത്തെടുക്കുന്നു.
‘കവർ സോംഗ് ആയിരിക്കും പാടുന്നത്’.
അല്ല, കരോക്കെ സിഡിയാണ്.
ഏത്, ഇതുവഴിയെ യാദൃശ്ചികമായി നടന്നു പോയ ആളുടെ അരയിൽ തന്നെ!
കരോക്കെ തുടങ്ങി, പാട്ട് ചില്ലറ പാട്ടൊന്നുമല്ല, അഞ്ചലി അഞ്ചലി പുഷ്പാഞ്ചലി…..
അഞ്ചല്ല, അമ്പത്തിയഞ്ച് പുഷ്പാഞ്ചലികള് ഞങ്ങള് നേർന്നു!
റാഫി നെഞ്ചത്ത് കൈ വെച്ച് ഓപ്പറേറ്ററുടെ അടുത്തെത്തി,
“സിഡിയില് വല്ല ‘പൂവിതളല്ലേ ഫാസിലാ’ ഉണ്ടോന്ന് നോക്കിയിട്ട് അത് വെക്ക്.”
“ആകെ ഈ സിഡിയില് ഒരൊറ്റ പാട്ടേ ഉള്ളൂ…”
‘കൽപ്പിച്ചുകൂട്ടിയുള്ള വരവാ…’
ഞാൻ റാഫിയെ സമാധാനിപ്പിച്ചു…
“ഇത് തമിഴ് പാട്ടല്ലേ… തെറ്റിയാലും നമ്മടെ ആൾക്കാർക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലാവില്ല. വല്ല ഹരിമുരളീരവം ഒക്കെ ആയിരുന്നെങ്കിലോ…. നീയൊന്ന് ആലോചിച്ച് നോക്ക്.”
റാഫി രണ്ടു സെക്കന്റ് ആതാലോചിച്ചു നിന്നു,
“അടിപൊളി രാധേ… നിന്നെ തേടീ……………… ഉരുളുകയാണെൻ മാരക ജന്മം”

അപ്പോഴേക്കും അയാള് പാടാൻ സെറ്റായിരുന്നു. പക്ഷെ നിൽപ്പിനൊരു പ്രശ്നം. മൈക്ക് പിടിച്ചിട്ട് അയാൾ നിൽക്കുന്നത് കാണികൾക്ക് തന്റെ റിസ്റ്റ് വാച്ചുള്ള ഇടത്തേ സൈഡ് പോസ് കാണിച്ചിട്ടാണ്.
“ആൾക്കാര് ഇരിക്കുന്നത് ഇവിടെയാടോ…”
“എനിക്ക് വടക്കു പടിഞ്ഞാറ് നോക്കിയാലേ പാടാൻ പറ്റൂ…”
‘സൈഡിലൂടെ നോക്കുമ്പഴാണ് ഏട്ടനെ കാണാൻ ഭംഗി എന്ന് ഏതെങ്കിലും പെണ്ണു പണ്ട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും’
അതോടെ, ‘സുദ്ധ സെംഗീതം മെരിച്ചിട്ടില്ല’ എന്ന് പറയിപ്പിക്കുമെന്ന് ഏറെക്കുറെ തീരുമാനമായി. എന്നെ ഭാവിയിൽ ഇനിയാരും ഒരു യൂട്യൂബ് ചാനൽ പോലും ഉദ്ഘാടനം ചെയ്യാൻ വിളിക്കാൻ പോണില്ല എന്നും.

പാട്ട് തുടങ്ങി. പക്ഷെ അവിടെ ഇരിക്കുന്ന സകലരെയും ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ടു അയാളൊരു പാടൽ! കുറച്ചുമുൻപ് സംസാരിക്കുമ്പോ വരെ കുഴഞ്ഞിരുന്ന ആ നാക്കിൽ നിന്നും വന്ന ശ്രുതിയും താളവും സംഗതിയും സുമതിയും വരെ കറക്റ്റ്!! ഓരോ വരിക്കും കയ്യടി… അതുവരെ നടന്ന എല്ലാ പരിപാടികളും അയാള് പുട്ടുപോലെ നിഷ്പ്രഭമാക്കി. ഗൂസ്ബമ്പ്‌സ്!
ഞങ്ങള് എല്ലാവരും പരസ്പരം നോക്കി…. പാടത്തെ ഫുട്‌ബോൾ കളിയിൽ ആളെ തികയ്ക്കാൻ വേണ്ടി ടീമിൽ കൂട്ടിയവൻ, ക്രിസ്ത്യാനോ റൊണാൾഡോയുടെ കളി പുറത്തെടുത്ത അവസ്ഥ!!

‘ഇസൈ വന്ത ദിശൈ പാർത്ത് മനം കുഴയിന്തേൻ’ ഒക്കെ പാടുമ്പോഴേക്കും സംഭവം വേറെ ലെവലായിരുന്നു…. പക്ഷെ പാടി മുഴുമിപ്പിക്കും മുൻപ് അപ്രതീക്ഷിതമായി വേദിയിലെയും സദസ്സിലെ കറണ്ട് അങ്ങു പോയി!
രണ്ടു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുവന്നപ്പോൾ ആ പ്രതിഭാസം സ്റ്റേജിൽ ഇല്ലായിരുന്നു. എല്ലായിടത്തും തിരഞ്ഞു, പ്രതിഭാസം മിസ്സിംഗ്!
എവിടുന്നോ വന്ന അയാൾ എങ്ങോട്ടോ പോയി, അനുമോദങ്ങൾക്ക് പോലും കാത്തുനിൽക്കാതെ.

ജഗുണ് ജഗുണ് തക, ജഗുണ് ജഗുണ് തക, ജഗുണ് ജഗുണ് താ…..
ഞങ്ങളുടെ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ നന്ദനത്തിലെ ബി ജി എം മുഴങ്ങി. പക്ഷെ അതായിരുന്നില്ല ക്ളൈമാക്‌സ്. അയാളുണ്ട് ബ്ളാക്ക് ഔട്ടായി സ്റ്റേജിന് പിറകിൽ വീണുകിടക്കുന്നു!
“ഈ ബോധം പോവല് ഒരു അഞ്ച് മിനിറ്റ് മുന്നേ ആയിരുനെങ്കില് നമുക്ക് ഇത്രേം നല്ലൊരു പാട്ട് കിട്ടില്ലായിരുന്നു”
“അതെ, ആ കറന്റ് പോക്കും നമ്മളെ തുണച്ചു”
ഈ സംസാരങ്ങൾക്ക് നടുവിൽ നിന്ന് ഞാൻ ‘ട്രാഫിക്കി’ലെ ആസിഫ് അലിയെ പോലെ പുഞ്ചിരിച്ചു,
ഒക്കെ ഉദ്ഘാടകന്റെ ആ ഒരു…..

Deepu Pradeep

Continue reading

‘കുഞ്ഞിരാമായണം’ ഷൂട്ട് ചെയ്തത് പാലക്കാട് കൊല്ലങ്കോടായിരുന്നെങ്കിലും, ഞങ്ങള്‍ അതിനു മുന്പ് വയനാട് ജില്ല, വൈത്തിരി മുതല്‍ ബാവുലി വരെയും ബത്തേരി മുതല്‍ തിരുനെല്ലി വരെയും ലൊക്കേഷന്‍ കണ്ട് ഒന്ന് അലഞ്ഞിരുന്നു. ബേസിലും ഞാനും വിഷ്ണുവും പ്രശോബേട്ടനും മനോജേട്ടനും, രണ്ടു അസിസ്റ്റന്റ്സുമായിരുന്നു സംഘത്തില്‍. കാട്ടിക്കുളം ഭാഗത്ത് കറങ്ങുമ്പോള്‍ അവിടുത്തെ സ്ഥലങ്ങള്‍ ഒക്കെ കാണിച്ചുതരാനായി അവിടുത്തുകാരന്‍ ഒരു ചേട്ടനും ഉണ്ടായിരുന്നു കൂടെ. വഴി തെറ്റാതെ കാണിച്ചുതരാന്‍ വേണ്ടി പുള്ളിയെ ഡ്രൈവറേട്ടന്റെ അടുത്ത് തന്നെ പിടിച്ച് ഇരുത്തി.

പറ്റിയ കുറെ വീടുകളും കവലകളും കണ്ടെങ്കിലും ഒന്ന് മാത്രം കൈയ്യിൽ തടഞ്ഞിട്ടില്ലായിരുന്നു, രണ്ടു സൈഡിലും വിശാലമായി കിടക്കുന്ന വയലിന് നടുവിലൂടെയുള്ള ഒരു പാത, അവിടെ ഒരു വീട്.
കുറെ കറങ്ങി അവസാനം ഞങ്ങളുടെ ഇന്നോവ ഒരു വിജനമായ വഴിയില്‍ കേറി… അവിടെ, മനസ്സില്‍ കണ്ടത് അതിനെക്കാള്‍ തെളിമയോടെ ഞങ്ങളെ കാത്തിരുന്നിരുന്നു!
അസ്തമയസൂര്യന്‍, പരന്നുകിടക്കുന്ന വരണ്ട വയലിന് നടുവിലെ മണ്ണിട്ട റോഡ്, പിറകില്‍ ഇളം പച്ചയില്‍ പൊതിഞ്ഞ മലനിരകള്‍…. അതിന്റെ ഏറ്റവും അറ്റത്ത് ഓടുമേഞ്ഞ ഒരു വീടും!
“റിച്ച്, റിച്ച്!” ക്യാമറാമാൻ വിഷ്ണു ആ എക്സൈറ്റ്മെന്റില് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ ഇന്നോവ ആ വീടിന് അടുത്തെത്തും തോറും, മുറ്റത്തേക്ക് കുറെ കാക്കി വേഷധാരികള്‍ റെഡിയായി വരുന്നതാണ് കണ്ടത്. മുറ്റത്താണെങ്കിൽ രണ്ട് പോലീസ് ബസും, കുറെ ബാരിക്കേഡുകളും!
ഞങ്ങള് മുന്‍സീറ്റുകാരനെ നോക്കി. മൂപ്പര്, “ഇവിടെ എപ്പഴാ പോലീസ് സ്റ്റേഷനൊക്കെ തുറന്നത്?” എന്നും പറഞ്ഞ് ഇരിക്കുകയാണ്.

ഇന്നോവ പടിക്കലെത്തിയതും പോലീസുകാരും തണ്ടർബോൾട്ടുകാരും അടങ്ങുന്ന വലിയൊരു സംഘം വണ്ടിക്ക് ചുറ്റും ചാടി വീണ് ഞങ്ങൾക്ക് നേരെ തോക്ക് ചൂണ്ടി!!
ഞങ്ങള് മലയണ്ണാന്‍ മാല്‍ദ്വീവ്സില്‍ പോയ പോലെ ചുറ്റും നോക്കി ഇരുന്നു.
.
.
.
നാട്ടുകാരൻ ചേട്ടനോ….?
മൂപ്പര് ഇതിന്റെ ഇടയില് കയ്യ് രണ്ടും ഹാന്‍ഡ്സ് അപ്പ് ആക്കി കഴിഞ്ഞിരുന്നു! ഇനി വെടി കൊണ്ടാ മാത്രം മതി.
“ചേട്ടാ… നിങ്ങളല്ലേ ഈ നാട്ടുകാരന്‍… അവരോടു കാര്യം പറ”
എവിടെ, ചേട്ടന്‍ വിരണ്ടു വിവശനായി ‘ഷൂ ഷൂ ഷൂ…’ എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്കുന്നു.

സംഭവം കയ്യീന്ന് പോയി ന്ന് മനസ്സിലായപ്പോള്‍ ഡ്രൈവറേട്ടൻ, “എല്ലാവരും അവരവരുടെ ദൈവങ്ങളെ വിളിച്ചോളൂ… ഉം പെട്ടെന്നായിക്കോട്ടെ”
അതിന്‍റെ ഇടയിലൊരു ശബ്ദം, “ഞാൻ നിരീശ്വരവാദിയാ”
“ഈ അഞ്ചാം മിനിറ്റില് വാദിച്ചിട്ടൊന്നും കാര്യമില്ല… ജീവന്‍ വേണമെങ്കില്‍ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വിളിച്ചോ”
മയ്യത്താവാന്‍ പോവുമ്പോഴും തഗ്, തഗാണ്!
ഞാന്‍ ലാസ് വെഗാസ് ദേവീ ക്ഷേത്രത്തിൽ ഒരു ദീപാരാധന നേർന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു… ‘അതിന് ലാസ് വെഗാസില്, ദേവി ക്ഷേത്രമൊക്കെയുണ്ടോ’ന്ന് ചോദിക്കരുത്? കാറ്റ് പോവുമെന്നുറപ്പായ നിമിഷത്തില് നമ്മടെ മനസ്സിന് ലോജിക്കൊന്നും കാണൂല, മാഫിയ ശശിനെയൊക്കെ വിളിച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ചെന്നിരിക്കും, സുപ്രീം കോടതിയില് വരെ ഉദയാസ്തമനപൂജ നേരും.

പിന്നെ മനോജേട്ടന്‍ ഗ്ലാസ് താഴ്ത്തി തോക്ക് മാറ്റി കാര്യങ്ങള്‍ വിശദീകരിച്ചു. അവര് തോക്ക് വീണ്ടും വെച്ച് തിരിച്ചും വിശദീകരിച്ചു….
അത് മന്ത്രി പി കെ ജയലക്ഷ്മിയുടെ വീടായിരുന്നു! മന്ത്രിയ്ക്ക് മാവോയിസ്റ്റുകളില്‍ നിന്നും വധഭീഷണി നിലനില്‍ക്കുന്ന സമയത്താണ് ദുരൂഹസാഹചര്യത്തില്‍, ഒരു വണ്ടി ആളുകള് രണ്ടും കല്‍പ്പിച്ച് വരുന്നത്!
ഒടുവില്‍ ലൊക്കേഷന്‍ ക്യാമറയില്‍ പകര്‍ത്താന്‍ വന്നവരുടെ മുഖവും ഐഡന്റിറ്റി കാര്‍ഡുകളും അവര് ക്യാമറയില്‍ പകര്‍ത്തിയശേഷമാണ് വിട്ടത് (സിനിമയുടെ ഡിലീറ്റട് സീന്‍ ആയി ഇട്ടിരുന്നെങ്കില്‍ നല്ല റീച്ച് കിട്ടേണ്ട വീഡിയോ ആയിരുന്നു).

അവരുടെ ആതിഥ്യ മര്യാദ തീരെ ഇഷ്ടപെടാത്തതുകൊണ്ട്, വീട് ഷൂട്ടിങ്ങിനു കൊടുക്കുമോ എന്ന് പോലും ചോദിക്കാതെ ഞങ്ങള് ഇന്നോവ തിരിച്ചു.
മുന്‍ സീറ്റിലെ ലൊക്കേഷന്‍ ചേട്ടനപ്പോഴും, തോക്ക് കണ്ട ആ ഷോക്കില്‍ കയറിയ ചെന്തെങ്ങിന്റെ മുകളില്‍നിന്നും താഴെ ഇറങ്ങിയിട്ടില്ലായിരുന്നു….
എല്ലാവരും മൂപ്പരുടെ നേരെ നോക്കി ചോദിച്ചു…
“അല്ല ചേട്ടാ…. നിങ്ങളെന്താണ് അവരോട്, ഷൂ ഷൂ ഷൂ… ന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത്?”
“അത് പേടിച്ചിട്ടു സൗണ്ട് പുറത്തേക്ക് വരാതിരുന്നതാ…”
“എന്നാലും എന്താണ് പറയാൻ ശ്രമിച്ചത്?”
“ഷൂട്ടിംഗിന് വന്നതാണെന്ന്”

ആഹാ…. തോക്ക് നെഞ്ചത്തേക്ക് ചൂണ്ടി ട്രിഗറില് വിരല് വെച്ച്, എന്തിന് വന്നതാണെന്ന് ചോദിച്ച തണ്ടർബോൾട്ടുകാരോട് പറയാൻ പറ്റിയ ഉത്തരം, ഷൂട്ടിംഗ്!!
ഒച്ച പുറത്തേക്ക് വരാത്തത് നന്നായി, എന്തുകൊണ്ടും നന്നായി.

Deepu Pradeep

Continue reading

ഷോളയാർ ഫോറസ്റ്റ് റേഞ്ചിൽ, വെളിച്ചം പോലും നേരാവണ്ണം കടന്നുചെല്ലാന്‍ മടിക്കുന്ന ഒരു പ്രവൈറ്റ് എസ്റ്റേറ്റിലായിരുന്നു കൂട്ടുകാരനും സംഘവും. ഒരു സിനിമയ്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള ലൊക്കേഷൻ ഹണ്ടിലാണ് ഡയറക്ടറായ അവനും, ക്യാമറാമാനും കണ്ട്രോളറും അടങ്ങുന്ന അവര്‍ ആറുപേര്‍… മുഴുവനായും കാടിനുള്ളിൽ ചിത്രീകരിക്കുന്ന ഒരു സിനിമയായിരുന്നു അവന്‍റെ മനസ്സിൽ. അവന്‍റെ തന്നെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ, ‘ആനപിണ്ടത്തിന്‍റെ ചൂരും, അനാകൊണ്ടയുടെ പൾസുമുള്ളൊരു സിനിമ.

പക്ഷെ കൂട്ടത്തിലെ താരം ക്യാമറാമന്‍റെ ഒരു അസിസ്റ്റന്റായിരുന്നു. കാടിന്റെ നിസ്വനവും, മൃഗങ്ങളുടെ ജല്‍പനവും ഒരുപോലെ ബൈഹാര്‍ട്ടാക്കിയ ഒരു പൊന്നുമോൻ.
അടുത്തുള്ള മലവേപ്പിന്‍റെ ഇലയുടെ വാട്ടം നോക്കിയിട്ട്, ‘വലത്തെകാലിന് ചെറിയ മുടന്തുള്ള നാലര വയസ്സുള്ള ഒരു പിടിയാന ഒരാഴ്ച മുമ്പ് ഇതുവഴി കടന്നുപോയിട്ടുണ്ട്’ എന്ന ആദ്യത്തെ ഡയലോഗിലാണ് അവന്‍റെ പ്രഭാവലയത്തിലേക്ക് ബാക്കിയെല്ലാവരും ഇൻ ആവുന്നത്.
‘ഇതുകൊണ്ടാണ് ഞാനിവനെ ഈ പടത്തില്‍ അസിസ്റ്റന്റ്റ് ആക്കിയത്’ എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ക്യാമറാമാന്‍ ഒരു പുഞ്ചിരി. ഡയറക്ടര്‍ അപ്പഴേ പടം ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ ക്യാമറാമാനെ പൊക്കി പറഞ്ഞു ഇടാനുള്ള എഫ് ബി സ്റ്റാറ്റസ് മനസ്സില്‍ കണ്ടു.

ഡയറക്ടര്‍ നടത്തത്തിനിടെ അവന്‍റെ അടുത്തേക്ക് എത്തി,
“നീ ഇതൊക്കെ എങ്ങനെയാ പഠിച്ചത്?”
“വൈൽഡ് ലൈഫ് ഫോട്ടോഗ്രാഫറായിരുന്ന എന്‍റെ വല്യമ്മാമ പറഞ്ഞുതന്നതാ…”
ഡയറക്ടര്‍ അതുവരെയുണ്ടായിരുന്ന ഹൈറാര്‍ക്കി പോക്കറ്റില്‍ മടക്കി വെച്ച് അവന്‍റെ തോളില്‍ കയ്യിട്ടു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
കാട്ടില്‍ ഷൂട്ട്‌ ചെയ്യാന്‍ വന്നവര്‍ക്ക് വേണ്ടി അവന്‍ തന്‍റെ വല്യമ്മാമയുടെ കാടനുഭവങ്ങളുടെ ബാക്ക് പാക്കും, മൃഗവിവരണങ്ങളുടെ ബ്രീഫ്കേയ്സും തുറന്നു. ഫുള്ള് വല്യമ്മാമ മയം!
രണ്ടു കിലോമീറ്റര്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്ക് പറഞ്ഞു പറഞ്ഞ്, സിംഹത്തിന്‍റെയും പുലിയുടെയുമൊക്കെ പ്രീ-വെഡിങ്ങ് ഫോട്ടോ ഷൂട്ട് വരെ നടത്തുന്നത് വല്യമാമ ആണെന്ന് വരെ ആയി.
പൊടിപാറിയ തള്ള്!

ഇതിനിടെ പെട്ടെന്ന്, മുന്നില്‍ നടന്നിരുന്ന അവന്‍ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ എന്തോ മണത്ത് ഒറ്റ നില്‍പ്പ്. പിന്നാലെ മറ്റുള്ളവരും. മുന്നില്‍ ഇരുപതടി മാറി വള്ളിപടര്‍പ്പുകളില്‍ ഒരനക്കം!
“അയ്യോ പുലി!!” എന്നലറി പൊന്നുമോൻ ഓരോട്ടം.
ക്രൂ ചിതറിയോടി…

കണ്ടൈന്‍മെന്‍റ് സോണ്‍ മാറിയോ എന്നറിയാന്‍ എല്ലാവരും എത്തിപാളി നോക്കിയപ്പൊ എന്താ? ഒരു പാവം കലമാൻ!
ക്യാമറാമാന്‍ ഒഴികെ ബാക്കി എല്ലാവരും വള്ളിയില്‍ നിന്നും മരത്തില്‍ നിന്നും ഒക്കെയായി എണീച്ച് വന്നു. ക്യാമറാമാനോ? പുലിയെപേടിച്ച് ഒരു ക്രൈനിന്‍റെ ഹൈറ്റുള്ള കൊക്കയിലേക്ക് എടുത്തുചാടി ദേ കാലൊടിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു.
വാട്ട് എ ഗുരുദക്ഷിണ!

സംവിധായകന്‍ മറ്റവന്‍റെ നേര്‍ക്ക് തിരിഞ്ഞു,
“പരമ്പരാഗത നാറീ…. സത്യം പറ, നിന്‍റെ ആ വല്യമ്മാമ ഒരു ഫോട്ടോയെങ്കിലും എടുക്കാൻ കാട്ടിൽകേറിയിട്ടുണ്ടോ?”
“ഉം…”
“ന്നിട്ട്???”
“എടുത്ത ക്യാൻഡിഡ് പിക് കാണാൻ കരടി അടുത്തേക്ക് വന്നു എന്നാ വല്യമ്മാമ ഐസിയുവില് വെച്ച് പറഞ്ഞത്”
.
.
.
.
ഉം…. ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്ന ചക്രശ്വാസം വെച്ച് വരെ തള്ളിയിട്ടാണ് അങ്ങേര് പോയത്.

Deepu Pradeep

Continue reading

നമുക്ക് സ്വന്തം വീട് പോലെ പെരുമാറാനും, അടുക്കളയിൽ വരെ കേറിച്ചെന്ന് വാരിതിന്നാനും സ്വാതന്ത്ര്യമുള്ള ചില കൂട്ടുകാരുടെ വീടുകളുണ്ടാവും…. മിക്കവാറും അതേ അവന്‍റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞശേഷം ആ വീടിന്‍റെ മുറ്റത്ത് പോലും കാലുകുത്താൻ പറ്റാത്ത കോലത്തിലുമാവും. വന്നു കയറിയ പെണ്ണ് കാരണമല്ല, ആ കല്യാണത്തിന് നമ്മള് തന്നെയൊപ്പിക്കുന്ന പണികളുടെ എന്റർടെയ്ൻമെന്‍റ് വാല്യു കൊണ്ട്!

കണ്ണു പരിശോധനയ്ക്ക് കമ്പനിക്ക്‌ കൂടെ വന്നിട്ട് സിസ്റ്റർമാര് കാണാതെ ബോർഡിലുള്ള അക്ഷരങ്ങള് പറഞ്ഞുതരിക, പനി പിടിച്ച് വീട്ടിൽ കിടക്കുന്ന നമ്മളെ കാണാൻ വന്നിട്ട് പോവാൻനേരം നമ്മളോട് തന്നെ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലൊന്ന് ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാൻ പറയുക… ഇജ്ജാദി കുറെ കുനുട്ട് കുരുത്തക്കേടുകൾ കയ്യിലുള്ള ഒരു സ്നേഹിതൻ എല്ലാവർക്കും കാണും, അവന്മാരുടെ കൂട്ടത്തില് അത് ബാലുവായിരുന്നു. ലവന്‍റെ കല്യാണമുറപ്പിച്ചു!
ബാക്കിയുള്ളവരുടെയൊക്കെ കല്യാണപണികൾക്ക് മുത്തുകുടയും വെഞ്ചാമരവും പിടിച്ച് മുന്നിൽ നടന്ന മൊതലാണ്, പഞ്ചവാദ്യവും ഇരട്ടതായമ്പകയും വേറെ….
അതുകൊണ്ട് തന്നെ റിവഞ്ചു കമ്മിറ്റി രൂപീകരണം പെട്ടെന്ന് കഴിഞ്ഞു.
ബാലു കല്യാണവീട്ടിൽ നടന്നു പുകച്ച സാംമ്പ്രാണിതിരിയുടെ പുക കാരണം ആദ്യരാത്രി മുഴുവൻ അലർജിയുള്ള ഭാര്യയുടെ തുമ്മലും കണ്ടിരിക്കേണ്ടി വന്ന അർജുൻ സെക്രട്ടറിയായി. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ബ്രേക്കില്ലാത്ത സൈക്കിളിൽ ഭാര്യയെയും കൊണ്ട് വരേണ്ടിവന്ന ഇറക്കത്ത് വീടുള്ള റാഷിദ് പ്രസിഡന്റായി.

റിവഞ്ച് കമ്മിറ്റി മുടങ്ങാണ്ട് ബാലുവിന് സൂചന കൊടുത്തു “ഞങ്ങള് പണിയും ട്ടാ” ഓരോതവണയും ഭയത്തിന്‍റെ ഒരു കണിക പോലുമില്ലാത്ത മുഖവും വെച്ച് ബാലു തിരിച്ച് പുഞ്ചിരിക്കും…..
കല്യാണ ദിവസം അടുത്തടുത്ത് വന്നു… സാധാരണ കൂട്ടുകാർ തരുന്ന പണിയെന്താവും എന്ന് ചിന്തിച്ചു കല്യാണചെക്കന്മാരുടെ നെഞ്ചിടിപ്പാണ് കൂടുക, ഇതിപ്പോ അവന്‍റെ കോണ്‍ഫിഡന്‍സ് ലെവല് കണ്ട് അവന്മാരുടെ ആകാംഷയാണ് കൂടിയത്.
“ഇവനെന്താ ഒരു പേടിയും ഇല്ലാത്തേ?”
“ആവോ… ഇനി നമ്മളറിയാതെ ഒളിച്ചോടാൻ വല്ല പ്ലാനും ഇട്ടിട്ടുണ്ടോ ഇവൻ!”
“ഉവ്വ, കെട്ടി നടത്തിച്ചുകൊണ്ടുവരാൻ ഒരുത്തിയെ കിട്ടിയത് തന്നെ ഭാഗ്യം”

കല്യാണദിവസം. ചെക്കനെ പുറപ്പെടീപ്പിച്ച് ദക്ഷിണ കൊടുപ്പിച്ച് എല്ലാവരും മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. പെണ്ണിനേയും കൊണ്ട് തിരിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോള്‍ ഒരു ജിമിട്ടന്‍ ഘോഷയാത്രതന്നെ പ്ലാന്‍ ചെയ്തു നില്‍ക്കുന്ന സംഘത്തിന്‍റെ അടുത്തേക്ക് ബാലുവിന്‍റെ അച്ഛൻ ഒരു ലിസ്റ്റും കൊണ്ട് വന്നു.
“കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങള് തിരിച്ച് വീട്ടിലെത്തും മുന്പ് നിങ്ങള് ഇതൊക്കെ വാങ്ങിച്ച് വെക്കണം’
ലിസ്റ്റ് നോക്കി, നാല് മണിക്കൂറ് കൊണ്ട് ഒരു മിനി സൂപ്പർമാർക്കറ്റ് തുടങ്ങാൻ വേണ്ട എല്ലാ ഐറ്റംസും അതിലുണ്ടായിരുന്നു.
ഹാർപ്പിക്, ഡെറ്റോള്, ചൂല്, തൈര്, ചവിട്ടി, കർപ്പൂരം, കുന്തിരിക്കം, കരയാമ്പൂവ് …………. അലമാര കട്ടിൽ, കിടക്ക, ബക്കറ്റ്, ആശാരി
“അതെന്തിനാ ആശാരി?”
“നീയൊന്ന് ശരിക്ക് വായിച്ചുനോക്കിക്കേ…
ആശ വെച്ചിട്ട് വേറെന്തെങ്കിലും ആവും. ”
“അല്ല, ആശ കഴിഞ്ഞിട്ട് രി തന്നെയാണ്‌”
അച്ഛൻ തന്നെ പറഞ്ഞു, “ആശാരി കട്ടില് കൂട്ടാനാണ്. അതിന്‍റെയും കിടക്കയുടേയുമൊക്കെ ക്യാഷ് കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്, വണ്ടി വിളിച്ച് കൊണ്ടുവന്നാൽ മാത്രം മതി.”
‘ഇതിനിടയിലെവിടെയാണ് കല്യാണം കൂടാൻ നേരം?’
“അച്ഛാ… ഇന്നലെ രാത്രി പതിന്നൊര വരെ ഞങ്ങളിവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലേ… ഇതെന്താ ഇപ്പൊ പറയുന്നത്?”
“ബാലുവാ പറഞ്ഞത്, തലേന്ന് നിങ്ങളെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കണ്ടാന്ന്”
‘ഓഹോ… അതായിരുന്നു യുദ്ധതന്ത്രം!
“സഹായിക്കാന്‍ നിങ്ങളുടെ കൂടെ ബാലുവിന്‍റെ മാമനും വരും”
സാരെ ജഹാം സെ അച്ഛാ!
പ്ലാന്‍ ബിയും ഉണ്ട്. ഇനിയിപ്പോ അവര്‍ക്ക് ഉത്തരവാദിത്വമുള്ള സ്നേഹിതന്മാരായി നിന്നല്ലേ പറ്റൂ…’
പണിയൊന്നും നടത്താനുള്ളത് പോയിട്ട് ആലോചിക്കാൻ ഉള്ള സാവകാശവും പോലും കിട്ടില്ല.
രാവിലെ തൊട്ടു എന്ഗേജ്ഡ് ആക്കാനുള്ള മൂവ്…

“എല്ലാ സാധനങ്ങളും വാങ്ങിച്ചിട്ട് ഏറ്റവും അവസാനം നമ്മക്ക് ആശാരിയെ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടിയില്ല എന്ന് പറഞ്ഞാലോ…”
അത് വേണമെങ്കിൽ നോക്കാം എന്നായി. പക്ഷെ അത് കേട്ടുകൊണ്ടായിരുന്നു ബാലുവിന്‍റെ മാമന്‍റെ വരവ്.
ഓട്ടോറിക്ഷയുടെ വെപ്രാളവും, ലിമിറ്റഡ്സ്റ്റോപ്പ് ബസ്സിന്‍റെ ധൃതിയുമുള്ള സഞ്ചുമാമന്‍. അതോടെ ആ ചിന്തയും ചീറ്റി!! കുടുംബത്തോടെയുള്ള അടവാ…. ബാലു അവരെ നോക്കി വിജയഭാവത്തില്‍ പുഞ്ചിരിച്ചു.

താലി കെട്ട് കഴിഞ്ഞു ആദ്യം ഫോട്ടോ എടുത്തത് അവരാണ്… ആദ്യത്തെ പന്തിക്ക് സദ്യയും കഴിച്ച് ഒരോട്ടമായിരുന്നു. ഓരോരുത്തരും ഓരോ വഴിക്ക്. ചെക്കനും പെണ്ണും വീട്ടിൽ കേറും മുൻപ് എല്ലാം സെറ്റാക്കണമല്ലോ… കട്ടിൽ എടുക്കാൻ പോയ ജിഷ്ണുവും സഞ്ചുമാമനുമാണ് ആദ്യം വീട്ടിലെത്തിയത്. കട്ടിലിന്‍റെ പീസുകള് മുറ്റത്ത് വെച്ച് സഞ്ചുമാമനെ വീട്ടില്‍ നിര്‍ത്തി ജിഷ്ണു ആശാരിയെ വിളിക്കാന്‍ പോയി. അയാള് കൂടെയില്ലാത്ത ഗ്യാപില് എന്തെങ്കിലും പണി ഒപ്പിക്കാന്‍. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോഴുണ്ട് മാമന്‍റെ കോള്… ‘ആശാരിയെ വേണ്ട, നിങ്ങള് ഇങ്ങോട്ട് പോരെ…’

സാധനജംഗമങ്ങളുമായി എല്ലാവരും വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴാണ് ആ കാഴ്ച! മുറ്റത്ത് സഞ്ചുമാമന്‍ തന്നെ കട്ടില് കൂട്ടി വെച്ചിരിക്കുന്നു.
കല്യാണ പാര്‍ട്ടിയുടെ കൂടെ സംഭവം കണ്ടുവന്ന ബാലുവിന്‍റെ അച്ഛന്‍ ഒരൊറ്റ അലര്‍ച്ചയായിരുന്നു, “പെങ്ങളെ കെട്ടിയ മരപ്പൊട്ടാ…. ഇനി ഇതെങ്ങനെ ഈ വീടിന് അകത്തേക്ക് കയറ്റും???”
എല്ലാവരും നോക്കി, ഉമ്മറത്തെ വാതില് ന്യൂ ബോണ്‍ ബേബിയുടെ ഡയപര്‍ ആയിരുന്നെങ്കില്, കട്ടില് ഘടോല്‍കചനായിരുന്നു!
ഒറ്റ സെക്കന്റ്, സഞ്ചുമാമന്‍ ടാർപ്പായ തുരന്ന് മാനത്തേക്ക് പോയോ, അതോ അടുപ്പ് മാന്തി മണ്ണിലേക്ക് മുങ്ങിയോ ന്ന് പോലും അവര്‍ക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിച്ചില്ല, ചെങ്ങായി സ്‌കൂട്!

ഉണ്ടായിരുന്ന നട്ടും ബോൾട്ടും പോരാഞ്ഞിട്ട്, അനന്തിരവന് വേണ്ടി ആണി കൂടി അടിച്ച് വെച്ചിട്ടുണ്ട് ആ മഹാൻ. കരുത്തോടെ…കരുതലോടെ!
കല്യാണപെണ്ണിന്‍റെ കൂടെ വീട്ടിലേക്ക് വന്ന അവളുടെ ബന്ധുക്കൾ, പന്തലിൽ കിടക്കുന്ന കട്ടിലിലേക്ക് നോക്കി മൂക്കത്ത് വിരല് വെച്ച്, ‘ഇവിടങ്ങളിലൊക്കെ ഇങ്ങനെയാണോ ആചാരം’ എന്ന് പരസ്പരം ചോദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

കണ്ണീര് നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി ബാലു കൂട്ടുകാരോട് ചോദിച്ചു,
“എടാ… എനിക്ക് കട്ടിലിൽ കിടന്ന് ഒരു ആദ്യരാത്രി ആഘോഷിക്കാൻ എന്തെങ്കിലും ഒരു വഴി ഉണ്ടോ??”
“ഉം…..”
“എന്താത്?”
“മുറ്റത്തുള്ള കട്ടിലിൽ കിടന്നാ മതി!!”

അച്ഛന്‍റെയും അവന്‍റെയും മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ ബാക്കിയുള്ളവർക്ക് തോറ്റ മത്സരത്തില് മാൻ ഓഫ് ദി മാച്ച് കിട്ടിയ ഒരു തരം സന്തോഷം. എല്ലാവരും വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.

Deepu Pradeep

Continue reading

പണ്ട്, ചമ്രവട്ടം പാലം വരുന്നതിനും മുൻപുള്ള കാലത്തെ ഒരു വൈകുന്നേരം. കടവത്ത്‌ നിന്നും പുറപ്പെട്ട ഒരു തോണിയിൽ, നാട്ടിലെ വേണുഗോപാലൻ മാഷ് കണ്ട ഇളം നീല ചേല ചുറ്റിയ ഒരു പെണ്കുട്ടി ഉണ്ടായിരുന്നു. പിറ്റേന്ന് മുതൽ എത്രയോ സന്ധ്യകളിൽ മാഷ് ആ കുട്ടിയെയും കാത്ത് കടവത്ത് നിന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കണ്ടുകിട്ടിയില്ല. കണ്ട മാത്രയിൽ തോന്നിയ അനുരാഗം മാഷിപ്പോഴും ആ കരളിനുള്ളിൽ വളർത്തുന്നുണ്ട്….
“ടെക്‌നോളജി വളർന്നതോടെ ഇപ്പോഴത്തെ പിള്ളേർക്കൊക്കെ എന്താ സുഖം… ഇങ്ങനെ പിരിഞ്ഞുപോവുന്നവരെയൊക്കെ എളുപ്പം കണ്ടുപിടിക്കാലോ” എന്നെപ്പഴും പറയാറുള്ള മാഷിന്, ഞാനീ കഥ ഡെഡിക്കേറ്റ് ചെയ്യുന്നു…

എഫ് വൺ കാറിന്റെ ടയറ് മാറ്റിയിടാനുള്ള ധൃതിയോടെ, പാലാരിവട്ടം തമ്മനം റോഡിലൂടെ ബൈക്കിൽ പോവുകയായിരുന്നു നമ്മുടെ കൂട്ടുകാരൻ. ബൈപാസിലേക്ക് ലെഫ്റ്റ് എടുത്ത് കയറാനൊങ്ങുമ്പോൾ അവന് എതിരെ അതാ വരുന്നു വെസ്പയിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി!
അവന്റെ വണ്ടി പെട്ടെന്ന് മഞ്ഞുമലകയറുന്ന മിലിട്ടറി ടാങ്കിന്റെ സ്പീഡിലേക്ക് മാറി.

കണ്ടപാട് അവൻ അവളെ നോക്കി മധ്യതിരുവിതാംകൂർ ശൈലിയിൽ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു (ചിലവൊന്നുമില്ലല്ലോ). അവനെ അമ്പരപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പെണ്കുട്ടി തിരിച്ചും ചിരിച്ചു (ഹാപ്പി ഓണം!)

അവളും ആ റോഡിലേക്ക് തന്നെയായിരുന്നു….
ഓരോ തവണ അവളെ നോക്കാൻ തിരിഞ്ഞപ്പോഴും അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഒരു മഞ്ഞുകാറ്റ് വീശി. അതെ, ആ നട്ടപ്പൊരി വെയിലത്ത് തന്നെ! ഉള്ളിലെ ഇളയരാജ വെറുതെ ഇരിക്ക്വോ, രണ്ടു ബിജിഎം എടുത്തെടുത്ത് വീശി.
ബൈപ്പാസ് എത്തും മുൻപ് അവൻ രണ്ടു തവണകൂടി അവൾക്കായി ചിരിച്ചു, രണ്ടിനും മനോഹരമായ മറുപടികൾ കിട്ടി. (മോനെ… മസ്തി മജ)

പക്ഷെ വിധി കരുതിവെച്ചത് മറ്റൊന്നായിരുന്നു… ബൈപ്പാസിൽ കയറിയ രണ്ട് മിഥുനങ്ങളും രണ്ടു വഴിക്കായിരിക്കുന്നു….. പിരിഞ്ഞു!

ഓഫീസിലെത്തിയയുടനെ അവൻ നേരെ ആർ ട്ടി യോ വെബ്‌സൈറ്റിൽ കയറി ആ സ്‌കൂട്ടറിന്റെ നമ്പർ അടിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ അച്ഛന്റെ പേരും വിവരങ്ങളും കിട്ടി. സൂബകോർപ്പറേഷൻ വെബ്‌സൈറ്റിൽ കയറി അച്ഛന്റെ പേര് സെർച്ച് ചെയ്തപ്പോൾ ഇരുപത്തിയഞ്ച് ലക്ഷം വാർഷിക വിറ്റുവരവുള്ള രണ്ടു കമ്പനികളുടെ ഡയറക്ടർ ആണ് അങ്ങേരെന്നു മനസ്സിലായി (ലൈഫ് സെറ്റ്). ഫേസ്‌ബുക്കിൽ പോയി അച്ഛനെ തപ്പിയെടുത്ത് പ്രൊഫൈലിൽ രണ്ട് സ്ക്രോൾ ചെയ്തപ്പോഴേക്ക് മകളെ കിട്ടി! (ഹെൽമെറ്റ് ഇല്ലാതെ കാണുമ്പോൾ മാരക ലുക്ക്!) ഇൻഫോപാർക്കിലെ ഒരു കമ്പനിയിൽ എച്ച് ആർ മാനേജറാണെന്ന് പ്രൊഫൈലിലുണ്ടായിരുന്നു. ഇൻസ്റ്റഗ്രാം അകൗണ്ട് എടുത്ത് ഒന്നു പരതിയപ്പോൾ ചായയേക്കാളിഷ്ടം കാപ്പിയാണെന്നും, എന്നും വൈകുന്നേരം അഞ്ചരയ്ക്കാണ് ഓഫീസ് വിട്ടിറങ്ങാറുള്ളത് എന്നും കിട്ടി. കൃത്യം അഞ്ചേക്കാലായപ്പോൾ അവൻ ഓഫീസിനു മുന്നിലെത്തി കാത്തുനിന്നു… (ടെക്‌നോളജി ഡാ)

അഞ്ചരയായപ്പോൾ അവൾ വന്നു. അവൻ ചിരിച്ചു. പക്ഷെ കുട്ടി ചിരിച്ചില്ല! സ്‌കൂട്ടർ എടുത്ത് ഒറ്റ പോക്ക്!!
പെണ്കുട്ടി ആർ ട്ടി യോ സൈറ്റിൽ തപ്പി ഇവന്റെ പേര് കണ്ടുപിടിച്ചശേഷം ആദ്യം നോക്കിയത് ഫേസ്ബുക്കോ ഇൻസ്റ്റഗ്രാമോ അല്ല, നാഷണൽ സ്‌കിൽ രജിസ്റ്ററിയുടെ വെബ്സൈറ്റായിരുന്നു. കമ്പനികള് എംപ്ലോയികളെ പറ്റി ബാക്ക്ഗ്രൗണ്ട് ചെക്ക് ചെയ്യുന്ന ഇടം. ഇവന്റെ പേരിലവിടെ മൂന്ന് ഫലകങ്ങളും രണ്ടു സ്തൂപങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. ലാസ്റ്റ് ജോലി ചെയ്ത കമ്പനിയിൽ നിന്ന് പിരിച്ചുവിട്ടപ്പോൾ കപ്പും സോസറും അടിച്ചുമാറ്റിയതടക്കം!

ടെക്‌നോളജി വളരണ്ടായിരുന്നു.

Deepu Pradeep

Continue reading

വയനാട് പോവാൻ നിൽക്കുന്ന നിൽപ്പാണ്, ബേസിൽ ജോസഫിന്റെ കല്യാണത്തിന്റെ തലേന്ന് രാത്രി. കൊച്ചിയിൽ നിന്നും വരുന്ന ‘കുഞ്ഞിരാമായണ’ത്തിന്റെ അസോസിയേറ്റ് ഡയറക്ടർ ദിപിൽ ദേവിനെയും, നടൻ ദീപക് പറമ്പോലിനെയും കാത്താണ് ആ നിൽപ്പ്. പെരുമഴ പെയ്യുന്ന ആ രാത്രിയിൽ ദിപിലേട്ടന്റെ കറുത്ത സ്‌കോഡ റാപിഡ് കൊച്ചിയിൽ നിന്നും ഞാൻ കാൽകുലേറ്റ് ചെയ്തതിലും അരമണിക്കൂർ നേരത്തെ എത്തി! വണ്ടി നിർത്തി അവർ ഗ്ളാസ് താഴ്ത്തിയപ്പോൾ ഞാനാദ്യം ചോദിച്ചതും അതായിരുന്നു,
“കാറിൽ കേറ്, എന്നിട്ട് പറയാം”.

ഞാൻ കാറിന്റെ പിൻസീറ്റിൽ കയറി ഡോർ അടച്ച ശേഷമാണ് അവർ അതിന്റെ പിന്നിലെ രഹസ്യം പറഞ്ഞത്,
“അളിയാ ഈ വണ്ടിക്ക് ബ്രേക്കില്ലെടാ!!”
“പോടാ..”
ഇജ്‌ജാതി സുയിപ്പാക്കലിനൊന്നും ഞാൻ പൊതുവെ ഞെട്ടികൊടുക്കാറില്ലല്ലോ….
ദീപക് വീണ്ടും പറഞ്ഞു,
“ഇല്ലെടാ, തീരെ ഇല്ല…. ഹാന്റ് ബ്രേക്ക് പിടിച്ചാണ് വണ്ടി ഓടിക്കുന്നത്”
ഞാൻ അപ്പോഴും ഞെട്ടിയില്ല.
ദിപിലേട്ടൻ വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്ത് ബ്രേക്ക് ചവിട്ടി കാണിച്ച് ഡെമോൻസ്ട്രേറ്റ് ചെയ്തുതന്നു. ഞെട്ടി! നന്നായിട്ട് തന്നെ ഞാൻ ഞെട്ടി!!
ഒരു ഗ്രാം പോലും ബ്രേക്കില്ല!! കാർ മുന്നോട്ട് ചലിച്ചുതുടങ്ങിയ കാരണം എനിക്കിറങ്ങി ഇറങ്ങിയോടാനും പറ്റില്ല, ഐ ആം ട്രാപ്പ്ഡ്!
കൊച്ചി മുതൽ ഇത് വരെ ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ലാതെ വന്നതല്ലേ, ഇനി അങ്ങോട്ടും അതേപോലെ എത്തുമായിരിക്കും എന്ന് ഞാൻ വെറുതെ സമാധാനിച്ചു. എന്നാലും ഇതും വെച്ച് എങ്ങനെ വയനാട് ചുരം കേറും എന്നായിരുന്നു എന്റെ ആകുലതകളത്രയും….

അടിവാരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സമയം പന്ത്രണ്ടാവാറായിരുന്നു. മഴ തോർന്നിരുന്നെങ്കിലും വണ്ടിയുടെ മുൻഗ്ലാസിൽ മിസ്റ്റ് വന്നു നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഒരു കൈ കൊണ്ട് ഹാന്റ് ബ്രേക്കും മറുകൈ കൊണ്ട് സ്റ്റേറിങ്ങും പിടിച്ച് ആ മിസ്റ്റിലൂടെ നോക്കി കഷ്ടപ്പെട്ട് വണ്ടിയോടിക്കുന്ന ദിപിലേട്ടനെ കണ്ട് മനസ്സലിഞ്ഞപ്പോൾ ദീപക് പറഞ്ഞു,
“വണ്ടി നിർത്ത്!”
അതുണ്ടായി.
വണ്ടിയിറങ്ങി ദീപക് നേരെ ഒരു പൊന്തകാട്ടിലേക്ക് ഓടിപ്പോവുന്നതാണ് ഞങ്ങൾ കാണുന്നത്. പിന്നെ തിരച്ചുവരുന്നത് കുറച്ച് ചേമ്പിലയും ചേമ്പിൻതണ്ടുമായാണ്. അളിയൻ അത് വണ്ടിയുടെ ഗ്ലാസ്സിൽ മുഴുവൻ കഷ്ടപ്പെട്ട് ഉരച്ച് തേക്കുന്നത് കണ്ട് ദിപിലേട്ടൻ എന്നെ നോക്കി, ‘എന്തൊരു കുലീനൻ, എന്തൊരു സൽഗുണൻ’ ഞങ്ങള് രണ്ടാളും പറഞ്ഞു.

എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് അവൻ തിരിച്ച് കാറിൽ കയറിയപ്പോൾ എഫ് എമ്മിൽ ‘മങ്കാത’ ബിജിഎം….. ആകസ്മികമായിരിക്കും. അതിൽ ഹരം കേറി ദീപക് കാലിൽ കാല് കയറ്റി വെച്ചിരുന്നിട്ടു പറഞ്ഞു,
“ആ, ഇനി വൈപ്പറിട്ടോ”
ദിപിലേട്ടൻ വൈപ്പറിട്ടു. വെള്ളമില്ല!! ചേമ്പിൻ നീരിൽ മുങ്ങിയ ഗ്ലാസിലൂടെ, വൈപ്പർ ക്ലിഞ്ഞോ പ്ലിഞ്ഞോ സൗണ്ട്‌സ് ഉണ്ടാക്കികൊണ്ട് നിരങ്ങി. നേരത്തെ ചെറിയ മങ്ങല് മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന ഗ്ലാസ്, ഇപ്പൊ ഫുള്ള് കാണാണ്ടായി കിട്ടി.

തലമണ്ടയ്ക്ക് ഉളി ഇട്ടുകൊടുത്ത പെരുന്തച്ചനെ, ജൂനിയർ പെരുന്തച്ചൻ അവസാനമായി നോക്കിയപോലെ ദിപിലേട്ടൻ ദീപകിനെ നോക്കി…
“ഐഡിയ കറക്ടായിരുന്നു, വെള്ളമില്ലാത്തതാണ് റോങ്ങായത്”
“നിനക്കീ ഐഡിയ എവിടുന്നാണ് കിട്ടിയത്?”
“ഞാൻ വാട്സാപ്പിൽ കണ്ടതാ”
ദിപിലേട്ടന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.

താമരശ്ശേ…………രി ചുരം!
നട്ടപ്പാതിര, ഗ്ലാസിൽ വെള്ളം വാങ്ങി ഒഴിക്കാൻ ഒരു കട പോലുമില്ല!
“അപ്പൊ ബാക്ക് സീറ്റിലുണ്ടായിരുന്ന ഒന്നരകുപ്പി വെള്ളമോ?” ദിപിലേട്ടൻ എന്നെ തിരിഞ്ഞുനോക്കി,
“അത് ഞാനെടുത്തു കുടിച്ചു. എനിക്ക് മഴ കണ്ടാൽ അപ്പൊ വെള്ളം ദാഹിക്കുമല്ലോ…”
അന്നേരം ദിപിലേട്ടന്റെ മുഖത്ത് ലോകത്തൊരിടത്തും കാണാത്ത ഒരു പ്‌ളെയിൻ മീം ഉണ്ടായി. സിറ്റുവേഷൻ അതായതുകൊണ്ട് ഫോട്ടോ എടുത്തു സൂക്ഷിക്കാൻ പറ്റിയില്ല.

ആ കടുംപാതിരാത്രിയിൽ, ഹാന്റ് ബ്രേക്കിന്റെ പതിനഞ്ച് ഇഞ്ചിൽ മൂന്ന് വിലപ്പെട്ട ജീവനുകൾ സമർപ്പിച്ച്, മുന്നിലുള്ളത് കോട മഞ്ഞാണോ അതോ ചേമ്പിന്റെ നീരാണോ എന്നുപോലുമറിയാതെ, വെറും ഊഹത്തിന്റെ പുറത്ത് ചുരം കയറുമ്പോൾ, ദിപിലേട്ടൻ ദീപകിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി ‘കുഞ്ഞിരാമായണ’ത്തിലെ തന്നെ ഒരു ഡയലോഗാണ് പറഞ്ഞത്,
“നിന്റെ ഒരു ചേമ്പിലെ ഐഡിയ!!”

Deepu Pradeep

Continue reading

കൂട്ടുകാരനൊപ്പം കനറാ ബാങ്കിൽ ഒരാവശ്യത്തിന് പോയി പോസ്റ്റായി ഇരിക്കുംമ്പഴാണ് അവനവിടെയുണ്ടായിരുന്ന അവന്റെ നാട്ടുകാരനായ ഒരു മനുഷ്യനെ കാണിച്ചുതരുന്നത്, മാനുക്ക. അവരുടെ നാട്ടിൽ ഒരുപാട് മാനുമാരുണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ട്, മൂപ്പരാള് വി കെ മാനു എന്നായിരുന്നു പരക്കെ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്.
വെള്ള കുപ്പായവും കള്ളി തുണിയും പോരാഞ്ഞിട്ട് തലയിൽ പിരിച്ചുവെച്ച വേറൊരു വെള്ള തോർത്തും, അതാണ് വി കെ. ‘വെള്ള കുട്ടൻ മാനു ലോപിച്ചിട്ടാണോ വി കെ മാനു ആയത്’ എന്ന് ഞാൻ ഡൗട്ടടിച്ചു. അടുത്തനിമിഷം തന്നെ ഇനീഷ്യലിനെ തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിച്ചതിൽ ഞാൻ പശ്ചാതപിക്കുകയും ചെയ്തു.

ചെങ്ങായി എപ്പോഴും വലതുകാലിൽ മുട്ടിന് അടുത്ത് ചെറിയ വട്ടത്തിൽ ഇങ്ങനെ ഉഴിയുന്നത് കാണിച്ചുതന്നിട്ട് കൂട്ടുകാരൻ ചോദിച്ചു,
“ആളാ ഉഴിയുന്നത് എന്താണെന്ന് മനസ്സിലായോ…….?”
“എന്താ….?”
“അതൊരു വജ്രമാണ്!”
“വജ്‌റോ!!….കാലിന്റെ ഉള്ളിലോ?” എന്റെ ഞെട്ടലിട്ടു വെച്ചിരുന്ന ബോട്ടിലിന്റെ അടപ്പ് വരെ പൊട്ടി.
“ആടാ….”
“എന്നാ പിന്നെ അത് ഓപ്പറേറ്റ് ചെയ്ത് പുറത്തെടുത്ത് വിറ്റൂടെ???”
“മൂപ്പർക്ക് ലക്ഷ്വറിയിൽ വലിയ താത്പര്യമില്ലായിരിക്കും….”
‘ഹോ… തങ്കപ്പെട്ട മനുഷ്യൻ എന്ന് പറയുന്നത് പോലെ വജ്രപ്പെട്ട മനുഷ്യൻ!’ ആത്മഗതം വന്നു.

ജ്വല്ലറിയിലെ കൂട്ടിലും, കള്ളക്കടത്തുകാരുടെ പെട്ടിയിലും മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള വജ്രം എങ്ങനെ മൂപ്പരുടെ കാലിലെത്തി എന്നായിരുന്നു പിന്നെ എന്റെ ചിന്ത. ജന്മനാ ഉള്ളതാണെങ്കിൽ ബാലരമയിലെ ചുരുളഴിയാത്ത രഹസ്യങ്ങളിൽ വരേണ്ടതാണ്… ഇനി മുണുങ്ങിയതാണെങ്കിൽ അതൊരു ബയോളജിക്കൽ വണ്ടറാണ്. അവസാനം രണ്ടായിരത്തിനാല് ഏപ്രിൽ പത്തിൽ നടന്ന ആ ഫ്‌ളാഷ് ബാക്കിലേക്ക് പോവാൻ കൂട്ടുകാരൻ എനിക്കൊരു ഊബർ വിളിച്ചുതന്നു.

കടുത്ത മമ്മുക്ക ആരാധകനായിരുന്ന മാനു അന്ന് റിലീസാവാൻ പോവുന്ന ഒരു സിനിമ കാണാൻ കാശെങ്ങനെ ഒപ്പിക്കും എന്ന ചിന്തയോടെ പാടത്ത് പശൂനെ കെട്ടാൻ പോയതായിരുന്നു. കുനിഞ്ഞുനിന്ന് മാനു കുറ്റി അടിച്ച് തറയ്ക്കുമ്പഴാണ് ഷാർപ്പ് ഷൂട്ടർ അലവിയും സംഘവും കൊക്കിനെ പിടിക്കാൻ എയർ ഗണ്ണുമായി പാടത്തേക്കിറങ്ങിയത്. അലവിക്ക് അന്ന് കരിയറിലാദ്യമായി ഉന്നം കിട്ടി. ഉണ്ട മാനുവിന്റെ കാലിൽ!
ബേജാറോടെ ഓടി അടുത്തുവന്ന സംഘം, ആദ്യം നോക്കിയത് ഗോമാതാവിനെയാണ്…. ‘ഹോ…ആശ്വാസം!’
വണ്ട് എന്തോ കുത്തിയതാണെന്ന് വിചാരിച്ച് നിന്നിരുന്ന മാനു, വന്നവന്മാരെ ഒന്ന് സംശയത്തോടെ നോക്കി.
ഒന്നും അറിയാത്ത ഭാവം നടിക്കൽ ആയിരുന്നു പൊന്നീച്ച രാജേഷിന്റെ മെയിൻ ഐറ്റം. അതിട്ടു,
“ഞങ്ങളുടെ ഒരു ഉണ്ട എങ്ങാനും ഈ വഴിക്ക് വരുന്നത് കണ്ടിരുന്നോ….?”
മാനുക്ക, ഒറ്റ ആട്ട്!
പിന്നെ മാനുക്കയ്ക്ക് ആശുപത്രിയിൽ പോവാൻ നുള്ളിപെറുക്കി നൂറു രൂപ എടുത്ത് കൊടുത്ത് അവര് തടി സലാമത്താക്കി.

മാനുക്ക ഏതാ ഐറ്റം, കിട്ടിയ കാശിന് നേരെ തിരൂർ ഖയാമിൽ ചെന്ന് ആ സിനിമ FDFS കണ്ടു, ‘വജ്രം’.
പടം കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പഴാണ് കാലിന്റെ ഉള്ളില് വേദന തുടങ്ങിയത്…. പോക്കറ്റിൽ ബാക്കി അറുപത് രൂപയുണ്ട്. മാനുക്ക നേരെ അടുത്തുകണ്ട മെഡിക്കൽ സ്റ്റോറിൽ പോയി ചോദിച്ചത്രേ….
“മോനെ, വെടി കൊണ്ടാൽ പുരട്ടുന്ന ഓയൻമെന്റ് ഏതാ ഉള്ളത്?”
മെഡിക്കൽഷോപ്പിൽ നിന്നും ബി ഫാം ഡിഗ്രിയുള്ള കുറച്ച് കിളികൾ ആകാശത്തേക്ക് പറന്നു
“ഓയിന്മെന്റ് ഇല്ലെങ്കിൽ തുള്ളിമരുന്നായാലും മതി”
കിളികൾ തേഞ്ഞിപ്പാലത്ത് യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിൽ ഇറങ്ങി ഡിഗ്രി സർട്ടിഫിക്കറ്റ് തിരികെകൊടുത്തു.

ഞങ്ങൾ ഇരുന്നിരുന്നതിനു മുന്നിലെ കൗണ്ടറിൽ തന്റെ ടോക്കൻ വിളിച്ചപ്പോൾ വി കെ ചെന്നുപോയി നിന്നു.
“പേരെന്താ?”
“മാനു”
“ഫുൾ നെയിം പറയൂ….”
“വെടി കൊണ്ട മാനു! ”
വി കെ ഇനീഷ്യലായിരുന്നില്ല….!!

Deepu Pradeep

Continue reading

ഫേസ്‌ബുക്കിൽ, തീ തുപ്പുന്ന ഡ്രാഗൻ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെയും ബാറ്ററി വേണ്ടാത്ത മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെയും പരസ്യങ്ങളുടെയും കൂടെ, കളഞ്ഞാൽ തിരിച്ചു വരാത്ത പൂച്ചയുടെ പരസ്യം കണ്ടപ്പോഴാണ് പണ്ട് വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്ന ആ പൂച്ചയെകുറിച്ചോർമ്മ വന്നത്.

ഞാനന്ന് ഏഴിലാണ്…. ഫേസ് ലിഫ്റ്റഡ് മാരുതി എസ് ക്രോസിന്റെ മുഖച്ഛായയുള്ള ഒരു പൂച്ച വീട്ടിൽ വന്ന് കൂടി.
കഴുകിവെച്ച മീൻ നക്കിനോക്കിയിട്ട് പൊന്നാനിയിലേതാണെങ്കിൽ അവിടെനിന്നു തിന്നുക, മംഗലാപുരമാണെങ്കിൽ പുറത്തുകൊണ്ടുപോയി തിന്നുക, നാല് അടപ്പ് പെനോയില് കൊണ്ടു കഴുകിതുടച്ച നിലത്ത്, ഒറ്റ അടപ്പ് മൂത്രം കൊണ്ട്‌ അതിനേക്കാൾ പരിമളമുണ്ടാക്കുക തുടങ്ങിയ അതിന്റെ എന്റർടൈന്മെന്റുകൾ സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ ആയപ്പോ എനിക്ക് ഡ്യൂട്ടി കിട്ടി.

സ്റ്റോർ റൂമിൽ നിന്നും തപ്പിയെടുത്തൊരു പ്ലാസ്റ്റിക് ചാക്കായിരുന്നു എന്റെ ഡിപ്ലോമാറ്റിക് ബാഗേജ്. ചാക്കിനകത്ത് കയറിയാൽ ഉണക്കമീൻ വരട്ടിതരാം, പൂച്ചയുടെ യൂ ട്യൂബ് ചാനൽ സബ്സ്ക്രൈബ് ചെയ്യാം എന്നേതാണ്ടൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് പ്രലോഭിപ്പിച്ച് ഞാനതിനെ ചാക്കിലാക്കി. ശ്വാസം കിട്ടാൻ ചാക്കിൽ ഇട്ടുകൊടുത്ത ഓട്ടകളിലൂടെ പൂച്ച, അടയാളം വെക്കാൻ പറ്റിയ അംബരചുംബികളായ കെട്ടിടങ്ങൾ നോക്കിയിരുന്നു…. എവടെ, നാട്ടിലന്ന് അംബരചുംബി പോയിട്ട് ഇലക്ട്രിക് പോസ്റ്റ് ചുംബി പോലുമില്ല (ഇപ്പഴും ഇല്ല)

പൂച്ചയെ കളയാൻ ഏതൊക്കെയോ കുന്നിലേക്കൊക്കെ കയറിപ്പോയിട്ട് തിരിച്ച് വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴി അറിയാതെ മിഴിച്ച് നിന്ന്, ലാസ്റ്റ് വീടെത്താൻ വേണ്ടി അതേ പൂച്ചയെ തന്നെ ഫോളോ ചെയ്യേണ്ടിവന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരന്റെ അനുഭവം മുന്നിലുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് അറിയാവുന്ന വഴിയിൽ മാത്രേ ഞാൻ പോയുള്ളൂ….
അത്താണിപാടത്തിൻറെ അപ്പുറം മൊതലിനെ കൊണ്ടുവിട്ടിട്ട് ചാക്കിന്റെ കെട്ടഴിച്ചിട്ട് ഞാൻ ഓടി. ഒന്നരകിലോമീറ്റർ കൂടുതൽ ചുറ്റി വീടെത്തിയ ഞാൻ കയറുംമുൻപ് ഒന്ന് ചുറ്റും നോക്കി….. ഭാഹ്യം, എത്തിയിട്ടില്ല.

മിഷൻ വിജയകരമായതിന്റെ ഓണററി സർട്ടിഫിക്കറ്റ് വാങ്ങി നിൽക്കുമ്പോഴായിരുന്നു അത്, പൂച്ചയുണ്ട് ഗെയിറ്റിന്റെ അവിടെ വന്ന് എന്നെയും നോക്കി ഇമവെട്ടാതെ നിൽക്കുന്നു!
പക്ഷെ അകത്ത് കയറിയില്ല….. തിരിച്ച് ഒരൊറ്റ നടത്തം!
ആറ്റിട്യൂഡിന്റെ മരം, നിലപാടിന്റെ മല!!

എന്നെയങ്ങട് ഇല്ലാണ്ടാക്കികളഞ്ഞു,
അതിൽപിന്നെ ഒരു പൂച്ചയെയും കളയാൻ കൊണ്ടുപോവാൻ തോന്നാത്ത തരത്തിൽ….

Deepu Pradeep

Continue reading

പണ്ട്, സ്പ്രിംഗളറിനും കൊറോണയ്ക്കും ഡ്രോണുകൾക്കും പണ്ട്…. രണ്ടായിരത്തിപതിനേഴ്. കേരളാ മാട്രിമോണി വഴി ഞാനെന്റെ തോണി ഒരു കരയ്ക്ക് അടുപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന കാലം.
എന്റെ അമ്മയുടെ അന്നത്തെ മെയിൻ ഹോബി തന്നെ ഇതായിരുന്നു, ഫോണിൽ ഞാൻ ഇൻസ്റ്റാൾ ചെയ്തുകൊടുത്ത മാട്രിമോണി ആപ്പ്. അവസാനം സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ എതിരെ വന്ന പെൺകുട്ടിയെ കണ്ട് അമ്മ, “ഇത് ഐഡി നമ്പർ 3462289 അല്ലേ?” എന്നൊക്കെ പറയുന്ന ലെവലിലായി.
അമ്മ ടിക്കിട്ടു വെക്കുന്നവരെ ഞാൻ അൺടിക്ക് ചെയ്യും, ഞാൻ ടിക്കിടുന്നവരെ അമ്മ അൺടിക്ക് ചെയ്യും, ഞങ്ങൾ രണ്ടാളും കൂടി ടിക്കിടുന്ന പെണ്കുട്ടികള് എന്നെ ബ്ലോക്കും ചെയ്യും. കഠിനംതന്നയ്യപ്പാ…

തൃപ്രങ്ങോട് ക്ഷേത്രത്തിലെ ശിവരാത്രി…
നല്ല തിരക്കാണ്. ഞാനും അമ്മയും കൂടി ഉള്ളിൽ കയറി തൊഴാൻ വേണ്ടിയുള്ള ക്യൂവിലേക്ക് കയറി. പ്രസാദഊട്ടിന്റെ പായസം പാലടയാണോ അതോ പരിപ്പാവോ എന്ന് ചിന്തിച്ചു നിൽക്കുന്ന എന്നെ തോണ്ടിവിളിച്ചിട്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു,
“ആ കുട്ടിയെ നോക്ക്…”
മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന പെണ്കുട്ടിയെ നോക്കിയ ആ നിമിഷം എനിക്കെന്റെ ചുറ്റുമുള്ള വായു വറ്റി. ആദ്യമായുണ്ടാക്കിയ ഇമെയിൽ ഐഡിയുടെ പാസ് വേർഡ്!! ലേശം തടിച്ചിട്ടുണ്ട്, മുടിയും കുറച്ച് മുറിച്ചു. എന്നാലും മൊഞ്ച് മൊഞ്ച് തന്നെ. നാലുനിമിഷം പകലാണോ പാതിരയാണോ എന്നറിയാതെ നിന്ന എനിക്ക്, തിരിച്ച് രണ്ടായിരത്തിപതിനേഴിലേക്ക് വണ്ടി കിട്ടാൻ ഒക്കത്തിരിക്കുന്ന അവളുടെ കുട്ടി എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കേണ്ടിവന്നു. ‘ഈ ചിരി നിന്റെ അമ്മ പണ്ട് ചിരിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ….’ അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട, പറയുന്നില്ലാന്ന് വെച്ചു.

“പെങ്കുട്ടി കൊള്ളാം ലേ…”
ഞാൻ ഒന്നുകൂടി നോക്കി, അമ്മ പറയുന്നത് അടുത്തു നിൽക്കുന്ന അവളുടെ അനിയത്തിയെ പറ്റിയാണ്. വേവ് ലെങ്ത്ത് മാറ്റേഴ്‌സ്!
“ഒന്ന് സംസാരിച്ച് നോക്ക്, കല്യാണം നോക്കുന്നുണ്ടോ ന്ന് അറിയാലോ”
“ആ നിൽക്കുന്ന അവളുടെ ചേച്ചിയോട് സംസാരിക്കാൻ ധൈര്യം ഉണ്ടായിട്ടില്ല, പിന്നെയല്ലേ ഇവള്” (എന്റെ ആത്മഗതം)
“വെറുതെയല്ല മാട്രിമോണിക്കാർക്ക് കാശു കൊടുക്കേണ്ടി വന്നത്” (അമ്മയുടെ ആത്മഗതം)

ഉള്ളിൽ വന്നത് മകുടിദാസന്റെ പഴയൊരു ട്വീറ്റ് ആണ്,
“ഈ പെൺപിള്ളേരോട് നേരിട്ട് ഇഷ്ട്ടമാണ് ന്ന് പറയുന്നവന്മാരെയൊക്കെ സമ്മതിക്കണം. മ്മക്കൊക്കെ സദ്യയ്ക്ക് അവിയൽ ചോദിയ്ക്കാൻ തന്നെ പേടിയാണ്”

Deepu Pradeep

Continue reading

“അഭിലാഷ് മലയോ??” ഞാൻ ചോദിച്ചു.
”അതെ, അഭിലാഷ് മല. തൃശൂർ ജില്ലയിലുള്ള ഒരു കിടുക്കാച്ചി സ്പോട്ടാണ്.”
മിനിഞ്ഞാന്ന് യൂട്യൂബ് ചാനല് തുടങ്ങിയ ഒരു കസിൻ ഇന്നലെ കാണാൻ വന്നിരുന്നു, അവന്‍റെ കന്നി ട്രാവലോഗിന് ഗോപ്രോ സംഘടിപ്പിക്കാൻ. അപ്പഴാണ് അവനീ ഡെസ്റ്റിനേഷനെ പറ്റി പറഞ്ഞത്, അഭിലാഷ് മല! ഫേസ്‌ബുക്കിൽ ഫോട്ടോ കണ്ടതാണത്രേ അവൻ.

“അങ്ങനൊരു മലയെ പറ്റി ഞാനിതേവരെ കേട്ടിട്ടില്ലല്ലോ….”
“അദ്ദാണ്! ഗൂഗിൾ മാപ്പിൽ പോലും തപ്പിയാൽ കിട്ടൂല, അവിടെപ്പോയി ലോക്കൽസിനോടൊക്കെ ചോദിച്ച് വേണം കണ്ടുപിടിക്കാൻ.”
“ഏതായാലും നീ ചാനല് തുടങ്ങി, നല്ല വല്ല സ്ഥലത്തും പൊക്കൂടേടാ ചെക്കാ?”
“അമ്മ കറണ്ട് ബില്ല് അടയ്ക്കാൻ തന്ന പൈസകൊണ്ട് സ്‌കാൻഡിനേവിയൻ രാജ്യങ്ങള് സന്ദർശിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ ദീപുവേട്ടാ…”
പിന്നെ എനിക്കൊന്നും പറയാണുണ്ടായിരുന്നില്ല.
“അഭിലാഷ് മല, ആ പേര് കേട്ടപ്പൊ ഒരു കൗതുകം വന്നില്ലേ? അതേ കൗതുകം വ്യൂവേഴ്സിനും കിട്ടും. അപ്പഴേ ചാനല് ഹിറ്റാ…”

ബ്ലഡിൽ പഞ്ചാരയേക്കാൾ കൂടുതൽ കൗതുകമുള്ള ലവൻ ഇന്ന് വണ്ടിയെടുത്ത് പോയിരുന്നു. തൃശ്ശൂർ ജില്ലയുടെ സിംഗഭാഗം മൊത്തം അഭിലാഷ് മല തപ്പി അലഞ്ഞു, ഒരു ഭ്രാന്തനെപോലെ…
എന്നിട്ടും അവന് അങ്ങനെയൊരു മല എവിടെയാണെന്ന് കണ്ടുപിടിക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ബാറ്ററി തീർന്ന ഗോപ്രോയുമായി രാത്രി തിരിച്ചുവന്ന് എന്റെ മുന്നിൽ താടിക്ക് കയ്യും വെച്ചിരിക്കുമ്പോൾ അവൻ ചോദിച്ചു,
“എന്നാലും ബ്രോ, ആ മല എവിടെയായിരിക്കും ഒളിച്ചിരിക്കുന്നത്?”
“നീയാ കണ്ടുന്ന് പറഞ്ഞ ആ ഫോട്ടോ ഒന്ന് കാണിച്ചേ”
അവൻ എനിക്ക് ഫോണെടുത്ത് ആ സ്ക്രീൻഷോട്ട് കാണിച്ചുതന്നു. ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ കിടിലൻ ഒരു മലയുടെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ഫോട്ടോ, താഴെ ഒരു ഡിസ്ക്രിപ്ഷനും,
‘Abilash Mala’. മല അല്ല, മാള!
മാളയിലുള്ള ഒരു അഭിലാഷ് ഏതെങ്കിലും മലയുടെ മുന്നിൽ പോയി നിന്ന് ഫോട്ടോ എടുത്താൽ, അങ്ങനെയല്ലേ എഴുതാൻ പറ്റൂ…
ലേശം കൂടുതലുള്ളത് കൊളസ്‌ട്രോളോ ബിപിയോ ഒക്കെ ആണെങ്കിൽ കുഴപ്പമില്ല, പക്ഷെ കൗതുകമാണെങ്കിൽ സൂക്ഷിക്കണം.

Deepu Pradeep

Continue reading

എടപ്പാളിൽ നിന്നും വീട്ടിലേക്ക് പോവുമ്പോൾ, ദാ ഒപോസിറ്റ് സൈഡിൽ ഒരു പോലീസ് ചെക്കിങ്ങ്. അരക്കിലോമീറ്റർ പോയില്ല, അതേ സൈഡിലേക്ക് ഹെൽമെറ്റില്ലാതെ ശിരസ്സും വിരിച്ചുകൊണ്ടു പോവുന്ന കൂട്ടുകാരനെ കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ ഉള്ളൊന്നു പിടഞ്ഞു. അവന്റെ പോക്കറ്റിലുള്ള ആയിരംരൂപ ആവിയാവാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ ഉടനെതന്നെ അവനെ ഫോണെടുത്ത് വിളിച്ചു.

മഞ്ഞകുഞ്ഞികാലുള്ള ചക്കി പൂച്ചയ്ക്ക്
ചക്കര തിന്നാൻ ഉള്ളിൽ മോഹമുദിച്ചല്ലോ… (കോളർ ട്യൂണാണ്)
“ഹലോ..”
“ഹലോ..”
“മൊബൈൽ ഫോണിൽ സംസാരിച്ചിട്ടാണോടാ വണ്ടി ഓടിക്കുന്നത്??”
എക്സ്ട്രാ ബാസ്സുള്ള വേറൊരു ശബ്ദം!
ഞാൻ ഫോൺ വെച്ചു.

ഹെൽമെറ്റ്‌ ഇല്ലാത്തതിന് പെറ്റി അടയ്ക്കാൻ പോയവനെകൊണ്ട്, ഫോണിൽ സംസാരിച്ചതിന്റെ ഫൈൻ കൂടി അടപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഉള്ള് താനേ പിടച്ചില് നിർത്തി. മാലപ്പടക്കം ട്രൗസറിനുള്ളിലിട്ടു പൊട്ടിച്ച ഒരു അനുഭൂതി!

Deepu Pradeep

Continue reading

പൊന്നുട്ടൻ, ഒരു തരിപോലും ചെമ്പില്ലാത്ത തനി പൊന്ന്. പക്ഷെ അത്രയ്ക്ക് അങ്ങട് പ്യുവർ ആയാലും കുഴപ്പമാണ്. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഹാർപ്പിക്കുകാരും ഡെറ്റോളുകാരുമൊക്കെ 99.9 ശതമാനത്തിൽ നിർത്തുന്നതെന്താ… അവർക്ക് സംഭവമറിയാം.

കഴിഞ്ഞ ക്രിക്കറ്റ് വേൾഡ്‌ കപ്പിൽ നിന്ന് ഇന്ത്യ തോറ്റു പുറത്തായ ദിവസം, പൊന്നുട്ടന്റെ വീട്ടിലെ കോഴിക്ക് അവിടുത്തെ കിണർ ഒന്ന് വിസിറ്റ് ചെയ്യാൻ തോന്നി. (അനുഷ്‌കയ്ക്ക് പോലും കോഹ്‌ലിയോട് ഇല്ലാത്ത സ്നേഹം) കിണറ്റുവെള്ളത്തിൽ കൊക്കും കുത്തി വീണ കോഴിക്ക് ആയുസ്സ് പിന്നെയും ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ട് അതിന്റെ പൊക കിണറുവിട്ട് പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല. ട്രിപ്പ് മൈൻഡ് കഴിഞ്ഞ കോഴി കിണറ്റിലെ ഒരു പാറയിൽ ടൈറ്റാനിക്കിലെ റോസിനെ പോലെ കേറികിടന്നു.

ജാക്ക് ആയതുകൊണ്ടല്ല, വീട്ടിലെ മൂത്ത സന്തതി എന്ന നിലയിലാണ് കോഴിയെ കിണറ്റിൽ നിന്നും രക്ഷിക്കാനുള്ള ദൗത്യം പൊന്നുട്ടനിൽ വന്നുചേരുന്നത്. പക്ഷെ പൊന്നുട്ടൻ വന്ന് ഏണി വെച്ചുകൊടുത്തിട്ടും, കയറിട്ടു കൊടുത്തിട്ടും ആ അണ്ടർ റേറ്റഡ് കോഴി കയറാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. പിന്നെ കോഴിയുടെ ഫേവറിറ്റ്, ‘മൂന്ന് മാൻ ബിരിയാണി റൈസ്’ ഒരു ബക്കറ്റിലിട്ടു കയറുകെട്ടി താഴേക്ക് ഇറക്കി വിളിച്ചു നോക്കി…. യേഹെ! കോഴി, ‘ഇനിയൊരു തിരിച്ചുവരവ് ഉണ്ടാവില്ല ശശ്യേ’ എന്ന നിൽപ്പ് നിൽക്കുകയാണ്.

കാട്രിഡ്ജിലെ മഷി ഫുള്ള് വറ്റിയ പൊന്നുട്ടൻ പണ്ട്, സച്ചിൻ ഔട്ടായ ഇന്ത്യൻ ടീമിന്റെ ക്യാപ്റ്റനെ പോലെ നിന്നു. കോഴിയെ രക്ഷിക്കാൻ കിണറ്റിലിറങ്ങി ഓക്സിജൻ കിട്ടാതെ മരിച്ച സ്വന്തം ന്യൂസ് മനസ്സിൽ വായിച്ചതുകൊണ്ട് പൊന്നുട്ടൻ അതിൽ നിന്നും നേരത്തെതന്നെ ബാക്ക് ഔട്ട് അടിച്ചിരുന്നു. അവൻ കോഴിയുടെ മുഖത്തേക്ക് കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു. യെസ്! പൊന്നുട്ടൻ കോഴിയുടെ മുഖത്തെ വീക്നെസ് കണ്ടുപിടിച്ചിരിക്കുന്നു!! അവൻ നേരെപോയി കോഴിയുടെ പതിനൊന്ന് കോഴികുട്ടികളെയും കൊണ്ടുവന്നു ആ ബക്കറ്റിലാക്കി താഴേക്ക് ഇറക്കാൻ തുടങ്ങി.

മോന്‍റെ ചെയ്തി കണ്ട് വാപൊളിച്ചു നിന്ന അമ്മ ചോദിച്ചു,
“ഇയെന്താടാ ഈ ചെയ്യുന്നേ?”
“കുഞ്ഞുങ്ങളെ കണ്ടാൽ ഏത് തള്ളകോഴിയും ബക്കറ്റിൽ കേറും”
“അതിനെന്തിനാടാ പതിനൊന്ന് എണ്ണത്തിനെയും ഒരുമിച്ച് കിണറ്റിലിറക്കുന്നത്?”
“ഏത് കുട്ടിയോടാണ് കോഴിക്ക് കൂടുതൽ ഇഷ്ടം എന്ന് നമ്മക്കറിയില്ലല്ലോ…”
അത് പോയന്റ്! മോന് പൊന്നുട്ടൻ എന്ന് പേരിട്ടതിൽ ആ അമ്മ അഭിമാനം കൊണ്ടു.
ബക്കറ്റ് പയ്യെ പയ്യെ താഴെ എത്തി… തള്ളയെ കണ്ട സന്തോഷത്തിൽ ആ ഉണ്ണികളെല്ലാം ബക്കറ്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി! പതിനൊന്ന് വീക്നെസ്സുകളും തിരിച്ചുകിട്ടിയ കോഴിക്ക് പിന്നെ ബക്കറ്റിൽ കയറേണ്ട ആവശ്യമില്ലല്ലോ…

മക്കള് കോഴിയേക്കാൾ വലിയ വാണ്ടർലസ്റ്റുകളായിരുന്നു!!

Deepu Pradeep

Continue reading

സാബിത്തിന്റെ വീടിന്റെ ഹൗസ് വാർമിങ്ങ്. അവൻ ഫോണിൽ ക്ഷണിക്കുമ്പൊതന്നെ ഞാൻ ചോദിച്ചു,
“എവിടെ ആയിട്ടാടാ വീട്?”
“നീ എങ്ങനെയാണ് വരുന്നത്?”
“ബുള്ളറ്റിന്”
“ബൈക്കിന് ആണെങ്കില്‍… “
“ശ്ശ്! ബൈക്കല്ല. ബുള്ളറ്റിന്”
രണ്ടു മിനുറ്റ് നിശബ്ദത, എൻഫീൽഡിന്റെ സിഇഒ, സിദ്ധാർത്ഥ ലാൽ മദ്രാസിലിരുന്നു തുമ്മിക്കാണും.
“കുറ്റിപ്പാല ബിവറേജ് കഴിഞ്ഞുള്ള വലത്തേക്കുള്ള റോഡിൽ നേരെ ഒരു കിലോമീറ്റർ വന്നാ മതി, കാണും”
“ഓക്കെ”.

സംഭവദിവസം രാവിലെ ഞാൻ പതിവുപോലെ അഞ്ചുമിനിറ്റ് നേരത്തെ ഇറങ്ങി. എന്നിട്ടെന്റെ അഞ്ഞൂറ് സിസിയുള്ള വികാരത്തിന്റെ കിക്കറ് അഞ്ച്‌ മിനുറ്റ് അടിച്ചു. പിന്നെ റെട്രോ, ലെഗസി, മസ്കുലിൻ എന്നീ മൂന്ന് വാക്കുകൾ ഉരുവിട്ടുകൊണ്ട് രണ്ട് ഡീപ് ബ്രീത്തുകൾ എടുത്തു… വണ്ടി സ്റ്റാർട്ടായി.
വട്ടംകുളം കഴിഞ്ഞ് പട്ടാമ്പി റോഡിൽ രണ്ടു തവണ വണ്ടി ഉരുട്ടികളിച്ചിട്ടും കുറ്റിപ്പാല ബിവറേജ് എന്റെ കണ്ണിൽ പെട്ടില്ല (സുകൃതക്ഷയം). അവസാനം ഞാൻ ബസ് കാത്തുനിൽക്കുകയായിരുന്ന ഒരു ചങ്ങായിടെ അടുത്ത് വഴി ചോദിച്ചു,
“ഈ ബിവറേജ് എവിടെയാണ്?”
അയാളുണ്ട് പീടികതിണ്ണയിൽ നിന്ന് എന്‍റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വരുന്നു…
“എന്താ മോനേ, ഏത് ലോകത്താണ്? ഇന്ന് ഗാന്ധി ജയന്തി ആയിട്ട് ബിവറേജ് ഇല്ലാന്ന് അറിയില്ലേ?”
വണ്ടി ഓഫായി, ഞാൻ വായ പൊളിച്ചു.
ഹാൾടിക്കറ്റ് മറന്ന് പരീക്ഷാഹാളിലേക്ക് വന്ന ബിടെക്കുകാരനോട് ആധ്യാപകൻ കാട്ടികൂട്ടുന്നപോലെ അയാൾ പിന്നെയും എന്നെ ഗുണദോഷിച്ചു,
“ഇനിയെന്നാണ് ബോധം വരുന്നത്, ഇതൊക്കെ നോക്കീട്ട് വേണ്ടേ വരാൻ? പെട്രോളടിച്ച കാശ് വെറുതെ പോയില്ലേ?
എന്‍റെ കോശങ്ങള് വരെ കുരവയിട്ടു.
.
.
.
.
“ബിവറേജ് അവധി ആണെങ്കിലും സാധനം കിട്ടും ചേട്ടാ…”
ആ ഒറ്റ കിക്കിൽ വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട്! അയാളുടെ കണ്ണിൽ അടക്കാകമ്പനി കണ്ട അടക്കാകുരുവിയുടെ തിളക്കം. പിന്നെ വിടോ…
“ഷട്ടറിന്‍റെ മേലേക്ക് മൂന്ന് പ്രാവശ്യം കല്ലെടുത്തെറിഞ്ഞിട്ടു കാക്ക കരയുന്ന ഒച്ച ഉണ്ടാക്കിയാൽ മതി, അതാ കോഡ്… അവര് ഷട്ടർ പൊക്കും.”

ഞാൻ ബൈക്ക് എടുക്കുമ്പോൾ, അയാൾ മേലോട്ട് നോക്കി നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു. കോഡ് മനഃപാഠമാക്കുന്നതാണോ, അതോ മിമിക്രി വശമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് കാക്കയെ പിടിക്കാൻ കേറാൻ പറ്റിയ മരം നോക്കുന്നതാണോ എന്തോ… അടുത്ത പ്രാവശ്യം കാണുമ്പൊ ചോദിക്കണം. എന്തായാലും ഏറ് ഉറപ്പാ!

Deepu Pradeep

Continue reading

ഡിയറസ്റ്റ് അയൽവാസി ഉത്തമേട്ടന്‍റെ ഹൗസ് വാർമിങ്ങ്. അന്ന് രാവിലെ കൊച്ചിയിൽ നിന്നും പുറപ്പെടുന്ന എന്നോട് അവിടുന്ന് ഗിഫ്റ്റ് വാങ്ങിച്ച് കൊണ്ടുവന്നോളാൻ പറയുന്ന അമ്മ, “കൊച്ചിയിലാവുമ്പൊ ലാഭം ഉണ്ടാവൂലോ…”
“പിന്നേയ്!” ന്ന് ഞാൻ.

തൃശ്ശൂരും കുന്നംകുളവും പാസ് ചെയ്ത് പോരുമ്പോൾ ഞാൻ നോക്കി. ഇല്ല, ഒരു കടയുടെ മുന്നിലും ഉത്തമേട്ടന്‍റെ ആ മുഖം തെളിഞ്ഞില്ല. അവസാനം നാട്ടിൽ, എടപ്പാൾ അമാന മാളിലെ ഏഷ്യൻ സൂപ്പർ മാർക്കറ്റിൽ തന്നെ ഞാൻ എത്തി. വൈബ്!!
എന്‍റെ ബഡ്ജറ്റിലുള്ള പാത്രങ്ങളും, ഡിന്നർ സെറ്റും, നോൺ സ്റ്റിക്ക് ഐറ്റംസും തപ്പുന്നതിനിടെയാണ് ആ വലിയ ബോർഡ് കണ്ണിൽ പെടുന്നത്. നോൾട്ടാ റൊട്ടി മേക്കർ, ഫ്‌ളാറ്റ് ഫിഫ്റ്റി ഓഫ്! പിന്നെ വേറൊന്നും നോക്കീല. ഉത്തമേട്ടന്‍റെ അടുക്കള കൊട്ടാരമായിക്കോട്ടെ….

ബില്ലടിച്ച് ഗിഫ്റ്റ് വ്രാപ്പ് ചെയ്യുമ്പോൾ ആ ചേട്ടൻ ചോദിച്ചു,
“പ്രൈസ് ടാഗ് കീറി കളയണോ?”
“ഓഫർ പ്രൈസ് ചീന്തി കളഞ്ഞേക്ക്, മറ്റത് കളയണ്ട”
പുഞ്ചിരി.

സമയം വൈകുന്നേരം ആയെങ്കിലും എനിക്കുള്ള ബിരിയാണി മാറ്റി വെച്ചേക്കാൻ ഞാൻ മുൻകൂട്ടി പറഞ്ഞിരുന്നു. ആ ഗുമ്മ്‌ ഗിഫ്റ്റും കവറും കൊണ്ട് ഞാൻ ഉത്തമേട്ടന്‍റെ പുതിയ വീട്ടിലേക്ക് കേറിച്ചെല്ലുമ്പോൾ കാണുന്നത്, ഉമ്മറത്ത് താടിക്ക് കൈവെച്ചിരിക്കുന്ന ഉത്തമേട്ടൻ ആൻഡ് ഫാമിലിയെയാണ്. മൂത്ത മകൾ സിറ്റൗട്ടിൽ തന്നെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടതുകൊണ്ട് സംഭവം അതല്ല എന്നുറപ്പിച്ചു. പിന്നെന്താണ്? ‘അടുക്കള പൊളിഞ്ഞുചാടിയോ? അതോ ബിരിയാണി പൊകാളിയോ?’ എന്‍റെ മനസ്സിലെ സംശയങ്ങൾ പലതായിരുന്നു.
“എന്ത് പറ്റി ഉത്തമേട്ടാ?”
ഉത്തമേട്ടൻ അതേ ഗദ്ഗതത്തോടെ എന്നെയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് നടന്ന്, ഒരു മുറിയുടെ വാതിൽ തുറന്നു. മുറി നിറയെ പൊട്ടിച്ച പ്രസന്റേഷൻ പാക്കറ്റുകൾ.
പത്ത് നോൾട്ടാ റൊട്ടി മേക്കറുകൾ വരെ ഞാൻ എണ്ണി!
വെക്കാനും വിളമ്പാനും മാത്രമല്ല, കുളിക്കാനും കട്ടില് പണിയാനും വരെ ഉണ്ട്.
“മഹാപാപികള്…. എവിടുന്നെങ്കിലും നക്കാപ്പിച്ചാ കാശിന് കിട്ടിക്കാണും”
ഞാൻ അതെയെന്ന് തലയാട്ടി ശരിവെച്ചു, അതു തന്നെയാണല്ലോ…

“ഉം…. നീ നിന്‍റെ കവറ് അവിടെവെച്ചിട്ടു വായോ, ഭക്ഷണം കഴിക്കാം…”
കൈവെള്ളയിലിരുന്ന് എന്‍റെ റൊട്ടി മേക്കർ ജപ്പാൻ ജ്വരം പിടിച്ച ജഗന്നാഥനെ പോലെ വിറച്ചു! കൊടുത്താൽ കൊല്ലത്തല്ല, അപ്പ തന്നെ കിട്ടും. കടുംകൊടൂരമായ കറുത്ത മൊമെന്റ്‌സ്!!
‘ഇറങ്ങി ഓടിയാലോ…..? ടോയ്‌ലറ്റിൽ പോവാനുണ്ടെന്നു പറയാം’
ഛെ ഛെ ചെ ഇമേജ് പോവും.
‘ബോധം കെട്ടു വീണാലോ?’
വേണ്ട, ഇച്ചങ്ങായി മുഖത്ത് വെള്ളം തളിക്കുന്നതിന് മുന്നെ ഗിഫ്റ്റ് പൊട്ടിച്ച്നോക്കുന്ന ഇനമാണ്….

ഞാനീ വക ചിന്തകൾ കൊണ്ട് സ്റ്റേഷൻ കിട്ടാതെ നിൽക്കുമ്പോഴാണ് ഉത്തമേട്ടന്‍റെ മൂന്ന് കൂട്ടുകാർ ഗിഫ്റ്റ് കവറുകളും കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് വന്നത്. അതവിടെ വാങ്ങി വെച്ച് ഉത്തമേട്ടൻ അവരെയുംകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയ ആ സമയം, ആ നാല് മില്ലി സെക്കണ്ട്സ്, അതിൽ ആ നാലിന്റെയും ടാഗ് കീറിയെടുത്ത് ഞാൻ പുറത്തേക്ക് ഓടി, കലാസ്!
ബാക്കി ഞാൻ ഉത്തമേട്ടന് വിട്ടുകൊടുത്തു.

NB: ബിരിയാണി ഞാൻ കുറച്ചേ കഴിച്ചുള്ളൂ…. നമുക്ക് എത്തിക്സ് എന്നൊന്നുണ്ടല്ലോ

Deepu Pradeep

Continue reading