എഴുതുന്നതൊക്കെ സ്ഥിരമായി വായിച്ചിട്ട് പലരും എന്നോട് ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്, എങ്ങനെ ആണ് ഈ വക്ക് പൊട്ടിയ കഥാപാത്രങ്ങളൊക്കെ കൃത്യമായി നിന്റെ അടുത്ത് തന്നെ വരുന്നതെന്ന്. ഞാനും അത് ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ അടുത്ത് അതിനൊരു ഉത്തരം ഷെവർലെ ക്രൂസ് വിളിച്ചു വന്നു, ഓട്ടോമാറ്റിക്.
എറണാകുളത്തേക്കൊരു ഉച്ച യാത്ര. അന്നും ഇന്നും എന്നും ഒരിടത്തും നേരത്തെ എത്തുന്ന ശീലം ഇല്ല, ഒന്നുകിൽ ലേറ്റ്, അല്ലെങ്കിലും ലേറ്റ്. ഏത് യാത്രയും അവസാന നിമിഷമേ ഞാൻ പുറപ്പെടൂ. അങ്ങനെ മൂന്നു മണിയുടെ മീറ്റിങ്ങിനു പന്ത്രണ്ടു മണിക്ക് ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും എന്റെ ഹോണ്ട സിറ്റി സ്റ്റാർട്ടാക്കി, മാന്വൽ.
പെരുമ്പിലാവിലെത്തും മുൻപ് കല്ലുമ്പുറമെത്തിയപ്പോൾ റോഡിലുണ്ട് ഫയർ ഫോഴ്സും നാട്ടുകാരും കൂടി ഒരു മഴ മരം മുറിക്കുന്നു. വെട്ടിയിട്ട മരത്തിന് ഇരുവശത്തുമായി അങ്ങോട്ടേക്കും ഇങ്ങോട്ടേക്കുമുള്ള ട്രാഫിക് ബ്ലോക്ക്! കാത്തു നിന്നാൽ സമയം പോവുമെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ ഞാൻ ബുദ്ധിപരമായി കാർ നേരെ വലത്തേക്കുള്ള റോഡിലേക്ക് കയറ്റി.
അല്ലെങ്കിലും ഇമ്മാതിരി ക്ണാപ്പ് ഐഡിയാസൊക്കെ ഒ ട്ടി പി യേക്കാൾ വേഗത്തിൽ വരുമല്ലോ. സമയം നഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൂടാ… ഒന്ന് ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞാലും കൊരട്ടിക്കരയിലോ അക്കികാവിലോ ചെന്ന് ഹൈവേയിലേക്ക് കേറാൻ പറ്റും എന്നെനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ദിക്ക് തിരിച്ചറിയുന്നതിലും ഭൂമിശാസ്ത്രം തിട്ടപ്പെടുത്തുന്നതിലും ഞാൻ പണ്ടേ മിടുക്കനാണ്.
ഇത് കണ്ടതും എന്നെപോലെ ധൃതിയുള്ള മൂന്നാലു കാറുകൾ എന്റെ പിറകിൽ കൂടി. റീൽസ് ഇടാതെ നാല് ഫോളോവേഴ്സ്!
ഇട റോഡിൽ കുറച്ച് മുന്നോട്ട് പോയപ്പോൾ തന്നെ എന്റെ ജിപിഎസ് അടിച്ചുപോയി. ദിക്കുമില്ല ഭൂമിശാസ്ത്രവുമില്ല, മിടു മിടുക്കൻ!
ഇപ്പൊ ഗൂഗിൾ മാപ്പ് ഇട്ടു നോക്കിയാൽ തിരിച്ചു പോയി മരം ചാടി കടന്നു പോവാനായിരിക്കും പറയുക. ആ സമയത്താണ് എനിക്ക് അവിടെ വീടുള്ള ഒരു കൂട്ടുകാരനെ ഓർമ്മ വന്നത്. സന്തുട്ടൻ, കല്ലുമ്പുറം വില്ലേജിന്റെ അന്ദോളനവും കുന്നംകുളം താലൂക്കിന്റെ ദോളനവുമായ സന്തുട്ടൻ. മൂത്ത മൂന്ന് പെൺകുട്ടികൾക്ക് ശേഷം അവൻ ജനിച്ചപ്പോ അവന്റെ അച്ഛൻ സന്തുഷ്ടനായത്രേ, അങ്ങനെയിട്ട പേരാണ് സന്തുട്ടൻ.
ഫോണെടുത്ത് അവനെ വഴി ചോദിക്കാൻ വിളിച്ചു. അപ്പോഴുണ്ട് വേറെ ട്വിസ്റ്റ്,
“നീ ഇതുവഴിയാണ് പോവുന്നതെങ്കിൽ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വാടാ”
“പിന്നെ ഒരു ദിവസം വരാടാ…”
“ഒരാൾക്ക് തരാനുള്ള ചോറ് ഒക്കെ എന്റെ വീട്ടിലുണ്ട്”
മറ്റേ മൂവ്!
“ഇല്ലെടാ… കൊച്ചിയിൽ എത്തണം, കുറച്ച് അർജന്റാണ്”
“ശെ… രി”
രണ്ടക്ഷരം മാത്രമേ ആ മറുപടിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എങ്കിലും ആ ശരിയുടെ പിറകിൽ രണ്ടായിരം അർഥങ്ങൾ മറഞ്ഞിരിപ്പുള്ളതായി അവനെ അറിയുന്ന ആർക്കും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റും.
വീട്ടിൽ സ്ഥിരമായി പാല് കൊടുക്കുന്ന ചേട്ടൻ അടുത്ത വീട്ടിൽ കൂടി പാല് കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ വരെ പൊസസീവ് അടിച്ച മുതലാണ്. ഇനി ഈ പേരും പറഞ്ഞ് എന്നോട് ആറുമാസം മിണ്ടാതിരിക്കും. ഞാൻ ഒന്ന് കാക്കുലേറ്റ് ചെയ്തു നോക്കി, ഇപ്പൊ കൂടിയ മരം മുറിയുടെ പത്തുമിനിറ്റിന്റെ കൂടെ സന്തുട്ടനൊരു പത്തുമിനുറ്റ്, ഇരുപത് മിനുറ്റ് വൈകലൊക്കെ ഒരു വൈകലാണോ?
വലത്തോട്ട് രണ്ടും ഇടത്തോട്ട് ഒന്നും തിരിവുകൾ തിരിഞ്ഞ് അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മാത്രമായുള്ള മണ്ണ് റോഡിൽ കേറി മുറ്റത്ത് എത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. എന്റെ പിറകിൽ ആ നാല് വണ്ടികൾ, ഓ മൈ ഫോളോവേഴ്സ്!
എന്റെ സകലതും വിരിഞ്ഞു. ആ ഇട്ടാവട്ടത്ത് അഞ്ചു കാറുകൾ, എന്താ ഒരു ഇൽമ്!
ഒരാൾക്ക് തരാനുള്ള ചോറിന്റെ പഞ്ച് ഡയലോഗ് അടിച്ച സന്തുട്ടൻ മുറ്റത്ത് നിന്ന്, തുറിച്ച നിറ കണ്ണുകളോടെ അത്രയും കാറിനുള്ളിലുള്ള ആൾക്കാരുടെ എണ്ണം എടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ കണ്ട സന്തോഷം കൊണ്ടായിരിക്കും,
അവന്റെ ശബ്ദം ഒക്കെ ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു,
“ഞാൻ വിചാരിച്ചു നീ ഒറ്റയ്ക്കായിരിക്കും ന്ന്”
ഞാൻ ഇറങ്ങി ചെന്ന് ഓരോ വണ്ടിയുടെ ആൾക്കാരോടും നൈസായി കാര്യം അവതരിപ്പിച്ചു.”ഇത് നിങ്ങള് വിചാരിക്കുന്ന പോലെ ബൈപാസല്ല, എന്റെ ഫ്രണ്ടിന്റെ വീടാണ്”
അത് കേട്ടപ്പോ അവർ ഓരോരുത്തരുടെ മുഖത്തും ഉണ്ടായ ഭാവം, അവരുടെ വായിൽ നിന്നു വന്ന മറുപടികൾ…. ഏഷ്യാനെറ്റിലെ ബാബു രാമചന്ദ്രൻ പറയുന്നത് പോലെ…. അത്, വല്ലാത്തൊരു കഥയാണ്!
ആ വണ്ടികളൊക്കെ തിരിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് സന്തുട്ടൻ ഒന്ന് സന്തുഷ്ടനാവാൻ തുടങ്ങിയത്.
“വീട്ടില് നീ മാത്രേ ഉള്ളൂ?”
“അല്ല അമ്മയുണ്ട്, അച്ഛൻ പിന്നാംമ്പുറത്തു കൂടെ ഓടി”
“ങ്ങേ?”
“ആ അച്ഛൻ പണ്ടേ അങ്ങനെയാ”
അദ്ദേഹത്തിനെയും പറയാൻ പറ്റില്ല, അപ്രതീക്ഷിതമായി വീട്ടുമുറ്റത്തേക്ക് അഞ്ചു വണ്ടികൾ ഒരുമിച്ച് വരുന്നത് കണ്ടാൽ ഏത് ഗൃഹനാഥനായാലും ഓടി പോവും.
ഒരു ഇന്നോവയടക്കം മൂന്നു വണ്ടികൾ റിവേഴ്സ് എടുത്ത് മടങ്ങി പോയി. എന്റെ കാറിന്റെ പുറകിലുള്ള കറുപ്പ് ഷെവർലേ ക്രൂസിനുള്ളിൽ ഒരുത്തൻ അണ്ണാരക്കണ്ണന് ദശമൂലാരിഷ്ടം കൊടുത്ത പോലെ ഇരിക്കുന്നു. വണ്ടി ഓഫാണ്,
ഞാൻ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.
“എന്താ?”
“അതേയ്, കോട്ടക്കല് വരെ എന്റെ മാമനാണ് വണ്ടി ഓടിച്ചത്. ആര്യ വൈദ്യശാലയുടെ നഴ്സറിയിൽ അണലിവേഗത്തിന്റെ തൈ വാങ്ങിക്കാൻ വേണ്ടി മാമൻ അവിടെ ഇറങ്ങി”
“അയിന്?”
“മാമന്റെ പോക്കറ്റിലാ വണ്ടിയുടെ ചാവി”
എന്റെ കരളിനുള്ളിലെ കൂത്താട്ടുകുളത്ത് നിന്നൊരു കുമിളയുണ്ടായി.
സന്തുട്ടന്റെ വീടിന്റെ മുറ്റത്ത് വേറെ സ്ഥലം ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ട് എന്റെ അവസ്ഥ വേപ്പ് മരത്തില് പട്ടം കുടുങ്ങിയ മാതിരിയായി, ഊരാനും വയ്യ പൊട്ടിക്കാനും വയ്യ.
പിന്നെ മാമൻ അണലി വേഗത്തിന്റെ തെയ്യും കൊണ്ട് ബസ്സിൽ വരുന്നത് വരെ
ഞാനും സന്തുട്ടനും മാമന്റെ മോനും കൂടി ഉമ്മറത്ത് കാലാട്ടികൊണ്ടിരുന്നു. കൊച്ചിയിൽ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നവർ അവിടെയും. അപ്പോഴാണ് നേരത്തെ പറഞ്ഞ ആ ഉത്തരമെനിക്ക് കിട്ടിയത്, വക്ക് പൊട്ടിയ കഥാപാത്രങ്ങളും ഓട്ടയുള്ള കഥകളും നമ്മളെ തേടിവരുന്നത്, നമ്മക്കും വക്കിനൊരു കോടലുള്ളതുകൊണ്ടാണ്.
പക്ഷെ കഥയിലെ സ്റ്റാർ അവനോ, ഞാനോ സന്തുട്ടനോ അല്ലായിരുന്നു…
മണ്ടൻ മാമനുണ്ട് കല്ലുംമ്പുറം സ്റ്റോപ്പിൽ ബസ് ഇറങ്ങിയിട്ട് ലവനെ വിളിക്കുന്നു, വണ്ടിയുമായി ചെന്ന് പിക്ക് ചെയ്യാൻ!