Deepu Pradeep

കഥയാക്കാൻ കഴിയാതെപോയ ചില മനുഷ്യരെക്കുറിച്ച് എഴുതണമെന്ന് തോന്നി. ആദ്യം തെളിഞ്ഞുവന്നത് കുഞ്ഞിപ്പാലു തന്നെയാണ്, എഴുത്തുമുറിയിലെ എന്റെ മേശയ്ക്കുമുകളിൽ ചമ്രം പടഞ്ഞിരിക്കുന്നു!
“നിന്നെകൊണ്ട് അത് തോന്നിപ്പിച്ചത് ഞാനാടാ” എന്നുപറഞ്ഞുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിപ്പാലു വായിലെ മുറുക്കാൻ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് തുപ്പി.
എന്റെ മുറിയിലേക്ക് പൂക്കാറുള്ള പുറത്തെ ആരളിമരം ചുവന്നിട്ടുണ്ടാവണം.

ഇവിടെയൊരു നിയമമുണ്ടായിരുന്നു. ‘കുഞ്ഞിപ്പാലുവിനെ കുറിച്ച് കുഞ്ഞിപ്പാലുവിനെക്കുറിച്ചറിയാത്തവരോട് പറയരുത്’. സ്വയം വാഴ്ത്തപ്പെടാതിരിക്കാൻ കുഞ്ഞിപ്പാലുതന്നെ സൃഷ്ടിച്ച ഒരു നിയമം. ഇന്ന് അതേയാൾ തന്നെ എന്നെകൊണ്ടാ നിയമം തെറ്റിക്കുകയാണ്….
കുഞ്ഞിപ്പാലു എന്നെ ഓർമ്മകളുടെ പകുതികുളത്തിലേക്ക് ഉന്തിയിട്ടു.

ആദ്യമായി കുഞ്ഞിപ്പാലുവിനെ കണ്ടത് എനിക്കിപ്പോഴും ഓർമ്മയുണ്ട്. ആ കുഞ്ഞിപ്പാലു ഒരു ആടിനെ ഇക്കിളിയിടുകയായിരുന്നു. ഞാൻ കാരണം തിരക്കിയപ്പോൾ ഉത്തരം വന്നു,
“ആടുകൾക്കും ചിരിക്കണം എന്നാഗ്രഹമുണ്ടാവില്ലേ”.
ചില ഭ്രാന്തന്മാർക്ക് മരുന്ന് കൊടുക്കരുതെന്ന് മമ്മദ് മാഷ് പറയും. ആ ഭ്രാന്തുകളാണ് അവരെയും ഈ ലോകത്തെയും മനോഹരമാക്കുന്നത്. ശരിയാണ്, എനിക്കാരും മരുന്ന് തരാറില്ലലോ.

“കുഞ്ഞിപ്പാലു എന്തിനാണ് അമ്പാട്ടുമുക്കിലെ കുന്നിലേക്കും, സുഗന്ധി മരിച്ചുകിടന്ന പകുതികുളത്തിലേക്കും പോവാതെ എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് തന്നെ കയറിവന്നത്?”
“പണ്ട് നീ മാത്രമേ ആ ചോദ്യം ചോദിച്ചിട്ടുള്ളൂ…”.
ശരിയാണ്, നാട്ടിൽ ഞാനല്ലാതെ ആ ചോദ്യം ആരും ചോദിച്ചിട്ടില്ല,
“ആരാണ് കുഞ്ഞിപ്പാലു?”
കുഞ്ഞിപ്പാലു ഒരു കീചകനാണ്, യാഥാർഥ്യം എന്ന ഭീമൻ വലിച്ചുകീറികൊന്ന കീചകൻ. ആരാധകരായിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ ഉള്ളിൽ ആ ഭീമൻ ജനിക്കും വരെ കുഞ്ഞിപ്പാലു ജീവിച്ചു.
ആടിനെ ഇക്കിളിയിട്ടും, പശുവിനെ കടലുകാണിക്കാൻ കൊണ്ടുപോയും, കോഴികൂട്ടിൽ അലാറം വെച്ചും, തിന്നും കുടിച്ചും കഥപറഞ്ഞും കറങ്ങിനടന്നു.

ആകാശത്ത് കയറിച്ചെന്നിട്ടുണ്ടെന്നാണ് കുഞ്ഞിപ്പാലു കുട്ടികളായ ഞങ്ങളോടൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നത്. എന്നിട്ടാ ആകാശത്തെ വാൻ ഗോഗിനെപോലെ വരച്ചും, എസ്.കെ പൊറ്റക്കാടിനെ പോലെ വർണ്ണിച്ചും വെച്ചുതരും.
‘കുഞ്ഞിപ്പാലു ഇവിടെക്കൊന്നും വന്നിട്ടില്ല’ എന്നിനി ആകാശം വന്ന് പറഞ്ഞാലും ഞങ്ങളാരും വിശ്വസിക്കാൻ പോണില്ല. അതായിരുന്നു ആ വാക്കുകളുടെ മായാജാലം.

“എല്ലാ കഥയിലും ഒരു കൺകെട്ടുണ്ടടാ”
കുഞ്ഞിപ്പാലു എപ്പോഴും പറയാറുള്ളത് എന്റെ മുറിയിലെ ചുമരുകളും കേട്ടു.

മായാജാലക്കാരൻ തന്നെയായിരുന്നു കുഞ്ഞിപ്പാലു. അമ്പാട്ടുമുക്കിലെ കുന്നിൻ കിണറ്റിൽ താമസിച്ചിരുന്ന ഒരു സ്വാമി പറഞ്ഞുകൊടുത്ത മന്ത്രം കൊണ്ടാണത്രെ അതൊക്കെ സാധിച്ചിരുന്നത്. സ്വാമിയെ കാണാൻ ഇടയ്ക്കിടെ കുഞ്ഞിപ്പാലു ആ കിണറ്റിലേക്ക് പോവും. സ്വാമിക്ക് കൊടുക്കാനുള്ള നാല് ചാമ്പക്കയും മൂന്ന് പുളിങ്കുരുവും കൊണ്ട് കിണറ്റിലേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോൾ കുഞ്ഞിപ്പാലു ഞങ്ങളെയും ക്ഷണിക്കും. പക്ഷെ ഭയം കാരണം ആരും കൂടെയിറങ്ങിയിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ടാ സ്വാമി കുഞ്ഞിപ്പാലുവിന്റെ കണ്ണുകളിൽ മാത്രം ജീവിച്ചു.

വളരെ വിരളമായി മാത്രം മുറുക്കുന്ന ഒരു ശീലമായുണ്ടായിരുന്നു കുഞ്ഞിപ്പാലുവിന്. ‘വാക്കുകളിൽ എന്തെങ്കിലും ഒളിപ്പിക്കാനുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ മുറുക്കാൻ ചവയ്ക്കും, വരികളിലാണെങ്കിൽ കഥ കലർത്തും’ എന്ന് കുഞ്ഞിപ്പാലു നീലകാട്ടിലെ കരിങ്കൽക്വാറിയിലെ രണ്ടാം കല്ലിൽ എഴുതിവെച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ ക്വാറിയിലെ കല്ലുകളിൽ നിറയെ കുഞ്ഞിപ്പാലു കോറിയിട്ട രൂപങ്ങളാണ്. ചില അക്ഷരങ്ങൾ, പല പൂജ്യങ്ങൾ, കുഞ്ഞിപ്പാലുവിന്റെ സൂക്തങ്ങൾ!

എന്റെ കട്ടിലിനു എതിരെയുള്ള ചുമരിൽ കുഞ്ഞിപ്പാലു രണ്ടു കണ്ണുകൾ വരച്ചു. കൃഷ്ണമണിയുടെ സ്ഥാനത്ത് വെച്ചത് രണ്ടു മീൻ ചെളുക്കകളാണ്.
“ഞാനിപ്പോൾ മീനാണ് വളർത്തുന്നത്”, കുഞ്ഞിപ്പാലു ആ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു. ആർക്കോ കാഴ്ച കിട്ടിയതായെനിക്ക് തോന്നി.

പാല പൂക്കുമ്പോൾ കുഞ്ഞിപ്പാലുവിന്റെ സ്വഭാവം മാറുമായിരുന്നു. പിന്നെ കഥകളില്ല, കച്ചവടം മാത്രം.… Read the rest